Gęsicka Daria Katarzyna, Publiczne udostępnianie utworu w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22.05.2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym państwa członkowskie powinny zapewnić autorom wyłączne prawo do zezwalania lub zabraniania na jakiekolwiek publiczne udostępnianie ich utworów, drogą przewodową lub bezprzewodową, włączając podawanie do publicznej wiadomości ich utworów w taki sposób, że osoby postronne mają do nich dostęp w wybranym przez siebie miejscu i czasie. Uprawnienie do rozpowszechniania utworu oraz decydowania o jego rozpowszechnianiu przez osoby trzecie stanowi jedno z uprawnień wyznaczających treść monopolu autorskoprawnego, w szczególności w obliczu nowych środków komunikacji nabiera ono istotnego znaczenia. Nowe zjawiska oraz nowe sposoby komunikacji rodziły i nadal rodzą liczne pytania o to, gdzie przebiega granica między monopolem twórcy a interesem społeczeństwa. Dotyczy to w szczególnej mierze rozpowszechniania utworów w postaci cyfrowej. Już w 1987 r. austriacki Sąd Najwyższy stanął przed zadaniem rozstrzygnięcia, czy udostępnianie utworu w sieciach teleinformatycznych ma charakter publiczny. To, co współcześnie w kontekście postanowień Traktatu WIPO o prawie autorskim oraz dyrektywy 2001/29/WE nie budzi żadnych kontrowersji, w latach 80. XX w., gdy Internet dopiero raczkował oraz brakowało stosownych aktów prawnych, mogło budzić zastrzeżenia z uwagi na fakt, że użytkownicy nie uzyskują dostępu do utworu w tym samym czasie i miejscu, jak w przypadku np. autorskiego odczytu książki bądź wyświetlenia filmu w kinie, ale w sposób sukcesywny, tak iż dopiero po upływie pewnego czasu można mówić o publicznym odbiorze utworu. Sąd Najwyższy Austrii w orzeczeniu z 27.01.1987 r. stwierdził, że także takie sukcesywne udostępnianie utworu ma charakter publiczny.