Kurowski Witold, Prawo właściwe dla subrogacji oraz wzajemnych roszczeń współodpowiedzialnych w konwencji rzymskiej

Wejście w życie w stosunku do Polski konwencji rzymskiej z 1980 r. o prawie właściwym dla zobowiązań umownych (dalej jako konwencja) wypełniło istniejącą w polskiej ustawie o prawie prywatnym międzynarodowym lukę w zakresie kolizyjnoprawnego unormowania wstąpienia osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela. Uprzednio zgłaszane postulaty wyraźnego uregulowania przez krajowego ustawodawcę tej problematyki nie doczekały się bowiem realizacji . Dotychczas, mimo braku unormowania subrogacji w naszym prawie, kwestia ta nie była przedmiotem omówienia w polskiej doktrynie. Natomiast judykatura podejmowała to zagadnienie jedynie w zakresie wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela stosunku pozaumownego . Po przystąpieniu Polski do konwencji rzymskiej prawo właściwe dla subrogacji w ramach stosunków umownych wyznacza art. 13 ust. 1 tego aktu. Wynikające z art. 13 ust. 1 konwencji reguły kolizyjne znajdą zastosowanie także w przypadku, gdy obowiązek spełnienia świadczenia wynikającego ze zobowiązania umownego ciąży na kilku osobach, a wierzyciel został zaspokojony przez jedną z nich (art. 13 ust. 2).