Sznajder Katarzyna, Prawo właściwe dla kwestii dowodowych na tle konwencji rzymskiej

W myśl art. 1 ust. 2 lit. h konwencji rzymskiej (dalej jako konwencja) o prawie właściwym dla zobowiązań umownych z 19.06.1980 r. , jej przepisy nie mają zastosowania do dowodów i postępowania, z zastrzeżeniem art. 14, który reguluje szczególne kwestie dowodowe, w tym dotyczące domniemań i rozkładu ciężaru dowodu. Twórcy konwencji w uzasadnieniu projektu wskazali, że brzmienie przepisu i jego cel należy uznać za w pełni zrozumiałe, dlatego zamieścili w nim lapidarne uwagi do art. 1 ust. 2 lit. h . W doktrynie powszechnie podnosi się konieczność poddania kwestii proceduralnych prawu postępowania obowiązującemu w siedzibie sądu (legi fori processuali). Niemniej jednak w praktyce sądowej w poszczególnych państwach konwencyjnych mogą się pojawić trudności w należytym ustaleniu zakresu pojęcia dowodu i kwestii proceduralnych. W szczególności zagadnienia dowodowe wiążą się ściśle z prawną oceną zasadności żądania, obok której sąd bada również, czy okoliczności powołane przez stronę zostały dostatecznie wykazane. Przepis art. 1 ust. 2 lit. h wskazuje na pierwszeństwo art. 14, odnoszącego się do domniemań prawnych i rozkładu ciężaru dowodu. Uwagi do tego ostatniego przepisu zamieszczono w dalszej części niniejszego opracowania.