Gurgul Józef, Praktyczne przekazy dla prokuratora

Streszczenie

Autor wyciąga i analizuje wnioski, jakie dla praktyki prokuratorskiej wynikają z niedawno odbytego Seminarium zorganizowanego w Zbąszyniu przez zielonogórską Prokuraturę Okręgową i Krajową Szkołę Sądownictwa i Prokuratury na temat: „Psyche zbrodniarza – psychologia śledztwa”. Wykłady i towarzysząca im dyskusja znacznie wykroczyły poza tytułową problematykę. Generalnie rzecz biorąc, dokonano gruntownej, głębokiej krytyki uchybień popełnianych przez prowadzących postępowanie przygotowawcze. Nie szczędzono także zarzutów dotyczących procesu opiniowania na rzecz wymiaru sprawiedliwości. Poziom wielu ekspertyz jest zdecydowanie zły. Niezwykle istotne jest to, że nie było jałowego wytykania definiowanych błędów. Wszak referujący oraz dyskutanci formułowali także – niekiedy dyskusyjne – sposoby wychodzenia z danych pomyłek.

Artykuł znacznie poszerza tamte oceny i propozycje. Z niektórymi nawet dość ostro polemizuje. Po tym formułuje konkretne, strategiczne i taktyczne, teoretyczne i praktyczne wizje rozwiązań w dziedzinach: a) planowania i prowadzenia śledztw, b) współpracy biegłych z organami procesowymi, której esencję powinny stanowić dialog i partnerskie relacje między zleceniodawcą i zleceniobiorcą opiniowania. Perspektywy wykonania tychże zadań uzależnia od wprowadzania do praktyki nieschematycznych działań w śledztwie i na sądowym forum. Zasady oraz algorytmy proponowane przez teoretyków nie są absolutne w tym sensie, że muszą być indywidualizowane odpowiednio do niepowtarzalnych cech czynów oraz ich sprawców. Tkwi w tym narzucające się założenie, że prokurator ciągle musi doskonalić warsztat pracy, który z samej definicji powinien mieć dynamiczny charakter.