Wyrozumska Anna, Pozywanie przed sądami polskimi ambasady obcego państwa oraz dostarczanie dokumentów sądowych w świetle orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Trybunału Sprawiedliwości UE

Coraz więcej spraw przeciwko państwom obcym trafia do polskich sądów, dotyczą one najczęściej zatrudnienia polskich obywateli w obcych placówkach dyplomatycznych. Nasze rozważania w zasadzie ograniczamy do tych spraw, jednakże poczynione ustalenia pozwalają sformułować wnioski także co do innych kategorii spraw pojawiających się przed sądami. Polskie sądy dopuściły możliwość rozpatrywania niektórych sporów dotyczących państwa obcego już wiele lat temu, odchodząc od immunitetu absolutnego państwa obcego chroniącego to państwo przed jurysdykcją państwa forum zgodnie z zasadą par in parem non habet imperium. Stosowanie immunitetu ograniczonego polegające na rozróżnianiu aktów władczych państwa (łac. de iure imperii), w których immunitet nadal przysługuje, i aktów o charakterze prywatno- prawnym (łac. de iure gestionis), w których immunitet nie przysługuje, wywołuje jednak dalsze problemy. Zajmiemy się dwoma z nich: po pierwsze, prawidłowością określania strony pozwanej, czy powinna nią być misja dyplomatyczna (dla uproszczenia dalej jako ambasada), czy raczej państwo obce. Po drugie, dostarczaniem dokumentów sądowych, czy powinny być dostarczane ambasadzie, czy też państwu obcemu i któremu organowi w tym państwie. Kwestie te nabierają szczególnego znaczenia w związku z orzeczeniami Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (dalej jako ETPCz) oraz Trybunału Sprawiedliwości (dalej jako TS).