Nawrocki Mariusz, Pouczenie jako (nie)zbędny warunek odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań

Tytułowe zagadnienie dotyczy regulacji prawnej zawartej w art. 233 § 2 ustawy z 6.06.1997 r. – Kodeks karny . Zgodnie z tym przepisem warunkiem odpowiedzialności za popełnienie przestępstwa zeznania nieprawdy lub zatajenia prawdy jest, aby przyjmujący zeznanie, działając w zakresie swoich uprawnień, uprzedził zeznającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie lub odebrał od niego przyrzeczenie.

Problem, który wyłania się w związku z tym, sprowadza się do pytania, czy art. 233 § 2 k.k. – formułujący warunek odpowiedzialności karnej – jest niezbędny w systemie prawa karnego do pociągnięcia sprawcy kłamliwych zeznań do tej właśnie odpowiedzialności?

Aby udzielić odpowiedzi na postawione pytanie, należy na tytułowe zagadnienie spojrzeć nieco szerzej. Pojęciem wyjściowym jest bowiem „prawda”. Rozważania na jej temat sięgają starożytności. Już Arystoteles wskazywał, że „Nie może być też niczego pośredniego między tym, co jest sprzeczne, lecz zawsze o tym samym musi się coś jednego...