Bainczyk Magdalena, Pomiędzy otwartością a kontrolą ultra vires - orzeczenie niemieckiego Bundesverfassungsgericht dotyczące skutków wyroku TS w sprawie Mangold II

Federalny Trybunał Konstytucyjny Niemiec (dalej jako FTK) w orzeczeniu dotyczącym wyroku Trybunału Sprawiedliwości (dalej jako TS) w sprawie Mangold posłużył się formułą warunkowej otwartości systemu prawa niemieckiego na prawo Unii Europejskiej. Federalny Trybunał Konstytucyjny uznał, co prawda, jurysdykcję TS wraz z jego kompetencją do rozwijania prawa (niem. Rechtsfortbildung), a także potwierdził obowiązek sądu krajowego, zwłaszcza ostatniej instancji, do wniesienia pytania prawnego w trybie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej jako TFUE) , w przypadku pojawienia się wątpliwości co do interpretacji lub ważności aktu prawa unijnego. Federalny Trybunał Konstytucyjny potwierdził natomiast swoją kompetencję do kontrolowania aktów instytucji, organów i jednostek organizacyjnych UE pod kątem ich zgodności z zakresem kompetencji przekazanych Unii przez państwa członkowskie UE w traktatach (kontrola ultra vires) , stosując utrwaloną w niemieckim orzecznictwie koncepcję państw członkowskich jako „panów traktatów” (niem. Herren der Verträge) . W porównaniu do tez uzasadnienia wyroku FTK⁶ w sprawie Traktatu z Lizbony⁷ omawiane postanowienie oceniane jest jednak jako przyjazne prawu UE, gdyż wspomniana kontrola ma być dokonywana, jedynie w przypadku gdy naruszenie kompetencji przez instytucje unijne jest wystarczająco kwalifikowane, po uprzednim skierowaniu sprawy do TS w trybie wniosku o wydanie orzeczenia prejudycjalnego.