Nawrocki Mariusz, Oszustwo klasyczne (art. 286 § 1 k.k.) jako przestępstwo kierunkowe

Oszustwo klasyczne (art. 286 § 1 k.k.) zwykło się określać w doktrynie mianem przestępstwa znamiennego celem działania sprawcy, czyli jako przestępstwo kierunkowe. Niestety w większości przypadków na tym się poprzestaje. W podręcznikach niewiele miejsca poświęca się szczegółowej analizie poszczególnych znamion czynów zabronionych przez polski Kodeks karny, a komentarze do niego najczęściej ograniczają się do stwierdzenia, że dany typ przestępstwa jest albo nie jest czynem o charakterze kierunkowym. Zatem współcześnie brak jest wyczerpującej odpowiedzi na pytanie: dlaczego oszustwo klasyczne uznawane jest za przestępstwo kierunkowe?

Stąd też celem, jaki przyświeca niniejszemu artykułowi, jest próba zapełnienia luki w nauce prawa karnego, która objawia się niedostatkiem opracowań zagadnienia wskazanego w tytule.

Przestępstwa kierunkowe nie doczekały się szerokiego, wieloaspektowego omówienia w polskim piśmiennictwie karnistycznym. W całości temu zagadnieniu została poświęcona tylko jedna...