Szpyrka Michalina, Talaga Robert, Orzecznictwo Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego

Podstawowym, wręcz wyjściowym wymogiem zapewnienia oskarżonemu „prawa do sądu właściwego” w rozumieniu art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności jest prawidłowość delegowania sędziego do orzekania pod względem formalnym i jego zgodność z wymogami ustawowymi. Przy dokonywaniu wykładni art. 439 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania karnego konieczne jest uwzględnienie standardu „prawa do sądu ustanowionego ustawą”, wyrażonego w art. 6 EKPC, w rozumieniu nadanym temu postanowieniu w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Omawiany wyrok Sądu Najwyższego zapadł w sprawie, w której A.P. (oskarżony) wyrokiem sądu I instancji został uznany za winnego czynu z art. 56 ust. 3 w zw. z art. 56 ust. 1 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu w zw. z art. 12 w zw. z art. 65 § 1k.k., za który wymierzono mu karę trzech lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz...