Jezusek Andrzej, Orzeczenie sądowe w sprawie cywilnej jako rozporządzenie mieniem w rozumieniu art. 286 k.k.
Orzeczenie sądowe w sprawie cywilnej jako rozporządzenie mieniem w rozumieniu art. 286 k.k.
Pogląd, że czyn zabroniony określony w art. 286 § 1 k.k. może przybrać formę oszustwa sądowego, został wyrażony przez Sąd Najwyższy w okresie międzywojennym na podstawie ówczesnych przepisów procedury cywilnej, dotyczących postępowania dowodowego i został podtrzymany w judykaturze po wojnie. Sąd Najwyższy stwierdził, iż rozporządzeniem mieniem, o którym mowa w art. 286 § 1 k.k., może być także orzeczenie o charakterze deklaratywnym, takie jak postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku . Stanowisko Sądu Najwyższego znalazło uznanie pośród prominentnych przedstawicieli nauki prawa karnego .
I
Konstrukcja oszustwa sądowego zakłada, że sprawcą czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. może być osoba, która w celu uzyskania korzyści majątkowej wprowadziła w błąd organ orzekający w sprawie cywilnej i uzyskała w ten sposób orzeczenie co do istoty sprawy, którego przedmiotem było mienie innej osoby. Tego typu postępowanie będzie oszustwem tylko wówczas, gdy zostaną spełnione następujące warunki:
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX