Różycka Daria, Opłaty reprograficzne – relikt minionej epoki czy szansa na godziwe wynagrodzenie dla twórców?

Instytucja opłat reprograficznych funkcjonuje w prawie autorskim od lat 60. XX w. Celem jej wprowadzenia było przywrócenie równowagi, która została zachwiana wskutek wzrostu możliwości wytwarzania kopii utworów na użytek prywatny. Tak jak w przeszłości magnetofony, obecnie smartfony, tablety oraz nowe usługi (np. chmura obliczeniowa) oferują ich posiadaczom możliwość łatwego, taniego i szybkiego zwielokrotnienia utworów. W ocenie uprawnionych rodzi to konieczność rewizji dotychczasowych stawek oraz wykazu urządzeń i nośników objętych opłatami. Niniejszy artykuł zawiera ocenę aktualnej propozycji legislacyjnej w tym zakresie, a także stanowi głos w obecnie toczącej się w Polsce dyskusji dotyczącej opłat. Celem autorki jest krytyczna analiza formułowanych w ramach tej dyskusji postulatów uprawnionych w zestawieniu z założeniami konstrukcyjnych opłat reprograficznych, a także próba weryfikacji, czy zapewnią one równowagę między interesami uprawnionych, użytkowników oraz importerów i producentów sprzętu elektronicznego i nośników.