Sołtys Agnieszka, Obowiązek wykładni zgodnej w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, cz. I.

Obowiązek wykładni prawa krajowego, zgodnie z prawem Unii Europejskiej (obowiązek wykładni zgodnej), stanowi wykształcony w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości (dalej jako TS) instrument służący zapewnieniu efektywności prawa unijnego w krajowych porządkach prawnych. Obowiązek ten spoczywa na organach krajowych. W polskim porządku prawnym jest on realizowany w szczególności zarówno przez sądy krajowe oraz organy administracji w procesie stosowania prawa, jak i przez Trybunał Konstytucyjny (dalej jako TK) w toku kontroli konstytucyjności prawa krajowego. Ta ostatnia kwestia będzie przedmiotem rozważań niniejszego opracowania. Analiza orzecznictwa TK będzie dokonywana przez pryzmat (normatywnego) modelu realizacji obowiązku wykładni zgodnej w ramach kontroli konstytucyjności prawa krajowego sprawowanej przez TK. W pierwszej części analizy (pkt 1.) zostanie podjęta próba wyznaczenia takiego modelu. Pozwoli to – w dalszej części rozważań (pkt 2.) – na wyróżnienie, uporządkowanie i ocenę wybranych, zasadniczych problemów występujących w praktyce orzeczniczej TK, warunkujących skuteczność realizacji unijnego obowiązku wykładni zgodnej. Przedmiotem odniesienia dla prezentowanych uwag będą orzeczenia TK, w których odnosił się on do wykładni prawa krajowego przyjaznej prawu UE (formułował twierdzenia ogólne jej dotyczące bądź stosował ją w konkretnych przypadkach), jak i orzeczenia TK dotyczące relacji polskiego i unijnego porządku prawnego. Uwagi będą się odnosić zarówno do orzecznictwa poakcesyjnego TK, jak i przedakcesyjnego – które pozostaje istotne z punktu widzenia rekonstrukcji znaczenia wykładni zgodnej w orzecznictwie TK.