Barcz Jan, Niemiecka ustawa o płacy minimalnej (Mindestlohngesetz) w świetle prawa Unii Europejskiej

Od 1.01.2015 r. Republika Federalna Niemiec, jako 22. państwo członkowskie UE, wprowadziła na mocy ustawy stawkę płacy minimalnej (8.50 euro za godzinę). Na szczeblu unijnym regulacje takie są, co prawda, popierane, niemniej niemiecka ustawa wzbudziła wiele istotnych problemów w świetle prawa unijnego. Chodzi bowiem o to, że zobowiązuje ona również pracodawców z siedzibą w innych państwach członkowskich do wypłaty swoim pracownikom wynagrodzenia według minimalnej stawki niemieckiej, jeżeli praca świadczona jest na terytorium RFN, niezależnie od czasu trwania takiego świadczenia. Regulacją taką zostały dotknięte przede wszystkim przedsiębiorstwa transportowe z siedzibą w Polsce. Przedsiębiorstwa te dokonują obecnie prawie 25% operacji transportowych na terytorium Unii Europejskiej, wytwarzają 6,6.% polskiego PKB (Polska jest w tym sektorze liderem, przed Hiszpanią i Niemcami), a ich liczba przekracza 30 tys. (głównie małych i średnich przedsiębiorstw). Odpowiednio poważne są konsekwencje gospodarcze i społeczne wprowadzenia wymogów niemieckiej ustawy: zagrożona może być egzystencja znacznej części (ponad 40%), zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw transportowych mających siedzibę w Polsce, a pracę może utracić ponad 50 tys. osób . Ustawa niemiecka spotkała się z krytyką nie tylko ze strony przedsiębiorstw transportowych, lecz także kilkunastu państw członkowskich, w tym Polski. Podzielając podnoszone zastrzeżenia, w maju 2015 r. Komisja Europejska (dalej jako Komisja) wszczęła w stosunku do RFN postępowanie na podstawie art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej .