Żurek Waldemar, Nie wierzę, że usłyszę "mea culpa"

Mamy wreszcie oczekiwaną uchwałę pełnego składu Sądu Najwyższego. I jak to zwykle w naszym środowisku – rozbieramy ją na czynniki pierwsze, analizujemy uzasadnienie, spieramy się, czy można było inaczej, lepiej. Inaczej – zawsze, czy lepiej – mam wątpliwości. Sąd Najwyższy był w bardzo trudnej sytuacji: z jednej strony postępująca dominacja władzy wykonawczej nad sądami i przyzwalanie na to przez kolejne decyzje Trybunału Konstytucyjnego, z drugiej strony sędziowie ze zlikwidowanych sądów targani wątpliwościami. Sąd Najwyższy stał się poniekąd ostatnim bastionem obrony niezawisłości i przestrzegania prawa. Musiał wyznaczyć granicę. Jednocześnie nad tym orzeczeniem z jednej strony unoszą się opary oczekiwań, że trzeba iść za ciosem, bo inaczej nikt się tym nie przejmie, a z drugiej strony głosy niezadowolonych, że Sąd Najwyższy to nie Trybunał, że orzeczenie jest niekonsekwentne i złe. Niestety, nasze umiejętności prezentowania w mediach swojego stanowiska są nadal na tyle słabe, że to...