Krupa Tomasz, Nadzwyczajny środek nadzorczy Komisji Nadzoru Finansowego stosowany do zagranicznych zakładów ubezpieczeń w Unii Europejskiej działających w Polsce w ramach swobody świadczenia usług

W artykule przedstawiono przesłanki zastosowania nowego instrumentu nadzorczego przez Komisję Nadzoru Finansowego w stosunku do zagranicznych zakładów ubezpieczeń wykonujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność ubezpieczeniową w ramach swobody świadczenia usług. Wprowadzony w art. 214 ust. 4a ustawy o działalności ubezpieczeniowej, nowy środek nadzorczy, stanowiąc implementację art. 155 ust. 4 dyrektywy Wypłacalność II, przyznaje jako organowi nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego możliwość podejmowania – w pilnych przypadkach – działań nadzorczych mających na celu usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, ale również stwarza warunki do podejmowania interwencji nadzorczej o charakterze ściśle prewencyjnym, zmierzającym do zapobieżenia nieprawidłowościom, których wystąpienie nie miało miejsca, ale jest wysoce prawdopodobne. Przesłanki stosowania przez Komisję Nadzoru Finansowego nowego środka nadzorczego zostały przedstawione ze wskazaniem ograniczeń kompetencyjnych organu nadzoru państwa przyjmującego wynikających z zasady nadzoru państwa macierzystego oraz z uwzględnieniem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie Onix Asigurări SA. Omówiony instrument nadzorczy pomimo swojego komplementarnego charakteru stanowi istotne wzmocnienie nadzoru nad zagranicznymi zakładami, zapewniając efektywniejszą ochronę interesów ubezpieczających, ubezpieczonych i uprawnionych z umów ubezpieczenia.