Barcz Jan, Na drodze do "Traktatu reformującego" UE - główne problemy proceduralne i instytucjonalne

U progu prezydencji niemieckiej rozważane były różne warianty kontynuowania reformy Unii Europejskiej w przypadku odrzucenia Traktatu konstytucyjnego. Punktem wyjścia dla wszelkich, poważnie rozważanych wariantów musiało być ich osadzenie w obowiązujących obecnie traktatach stanowiących Unię, a nie poszukiwanie "drogi pozatraktatowej". W tym ostatnim bowiem przypadku zostałaby otwarta droga do osłabienia Unii względnie w ogóle do fragmentacji procesu integracji europejskiej. Z drugiej strony istniała zasadniczo zgoda co do tego, że punktem wyjścia zakładanych reform ma pozostać pakiet uzgodniony w Traktacie konstytucyjnym. Był on bowiem rezultatem długotrwałych negocjacji w gronie państw członkowskich i stanowił rodzaj "wspólnego mianownika", określającego dziedziny możliwych reform ustrojowych UE. Zasadnie również wskazywano, że reformy ustrojowe proponowane w Traktacie konstytucyjnym stanowią tzw. pakiet negocjacyjny, są wzajemnie mocno powiązane: "wyjęcie" jednego z problemów automatycznie "rozsznuruje" cały pakiet, prowadząc do rozpoczęcia kompleksowych, trudnych negocjacji. Przyjęty podczas spotkania Rady Europejskiej 21-23.06.2007 r. Mandat Konferencji Międzyrządowej wytycza nie tylko drogę proceduralną reformy Unii, ale określa także substancję przyszłego traktatu rewizyjnego ("Traktatu reformującego"), przyjmując za punkt wyjścia obie wspomniane wyżej okoliczności. Ustalenia zawarte w Mandacie zostały poparte w opinii Komisji Europejskiej z 10.07.2007 r. oraz w opinii Parlamentu Europejskiego z 11.07.2007 r. W niniejszym artykule podjęto próbę analizy najważniejszych aspektów proceduralnych zamierzonej reformy oraz proponowanych modyfikacji w stosunku do rozwiązań zawartych w Traktacie konstytucyjnym.