Kułak Maciej, Śmiszek Krzysztof, Kilka uwag o standardzie równości w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka

Konwencję o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności można uznać za prawdziwą kartę konstytucyjną podstawowych, cywilnych i politycznych praw i wolności dla krajów członkowskich Rady Europy. Jak się podkreśla w literaturze przedmiotu, dokument ten stanowi wartość wspólną europejskich demokracji . Niepozbawiona przesady będzie także konstatacja, że jest również kamieniem węgielnym tożsamości europejskiej, na którą składają się wartości mające oparcie w prawach i wolnościach jednostek. Nieodłącznym elementem katalogu tych wartości jest zasada równości i rozwijany, głównie dzięki orzecznictwu Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (dalej jako ETPCz), standard ochrony przed dyskryminacją. Zasada niedyskryminacji mająca oparcie w przepisach Konwencji ma w wielu aspektach zakres szerszy niż ten ustanowiony antydyskryminacyjnym unijnym acquis. W doktrynie przedmiotu podkreśla się często, że ten szerszy zakres można wywodzić zarówno z poszczególnych przepisów konwencji gwarantujących konkretne prawa i wolności, które mają charakter wspierający zasadę równości i niedyskryminacji , jak i z samego art. 14 aktu , zakazującego dyskryminacji. Wymiar równościowy przepisów materialnych Konwencji został potwierdzony wprost także w orzeczeniach Trybunału w Strasburgu, który podkreślał, że standard wyznaczony przez art. 14 jest integralną częścią każdego z artykułów dotyczących praw i wolności niezależnie od ich natury. Tak więc całość środków stosowanych dla zabezpieczenia zawartych w nich gwarancji musi uwzględniać obowiązek ochrony przed dyskryminacją .