Adamczyk Andrzej, Kierunki reformy administracji terytorialnej Imperium Osmańskiego w latach 1839-1876
Kierunki reformy administracji terytorialnej Imperium Osmańskiego w latach 1839-1876
W polskiej literaturze z zakresu historii administracji brakuje opracowań dotyczących osmańskiego systemu administracji publicznej. Tymczasem przedstawienie jego ogólnych założeń w latach 1839-1876 pozwoliłoby na sformułowanie oceny, czy jako efekt recepcji był on podobny do któregoś z opisywanych w piśmiennictwie modeli administracji publicznej, czy też stanowił twór samoistny, rozwijający się wbrew tendencjom epoki. Niniejszy artykuł podejmuje zagadnienie reformy administracji terytorialnej w Imperium Osmańskim w okresie tanzimatu, ukazując kierunki przeobrażeń ustroju administracji terytorialnej, i stanowi w intencji autora skromny przyczynek do uzupełnienia istotnej luki badawczej.
1.Przesłanki reformy administracji terytorialnej w Imperium Osmańskim w okresie tanzimatu
Przed reformami w XIX wieku państwo osmańskie podzielone było na wielkie prowincje zwane bejlerbejlikami (później ejaletami), jak Anatolia, Rumelia czy Bośnia, na czele których stali gubernatorzy - bejlerbejowie (zwani później walimi). Najważniejsi urzędnicy ejaletu zasiadali w radzie (dywanie)...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX