Kaczor Jacek, Językowy aspekt redagowania i interpretacji miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego

Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, jak wszystkie akty prawne powszechnie obowiązujące, podlegają wykładni. Ze względu na ich fundamentalne znaczenie, jako aktów wiążąco określających przeznaczenie terenu, istotny jest sposób językowego wyrażenia zawartych w nich ustaleń. Ponieważ są to akty, których treścią są zainteresowani zarówno obywatele, jak i organy administracyjne, powstaje problem pogodzenia wymogu możliwie największej ich komunikatywności dla przeciętnego adresata z wymogiem wysokiego stopnia ich precyzji, osiąganym poprzez używanie specjalistycznej terminologii z zakresu urbanistyki. Tymczasem językowa strona planów miejscowych – co podkreśla autor – jest nagminnie zaniedbywana, co w praktyce prowadzi do wątpliwości interpretacyjnych, przy których usuwaniu niekoniecznie uczestniczył będzie projektodawca budzących wątpliwości sformułowań.