Kruk Maria, Język polski jako narzędzie komunikacji prawodawcy i prawnika

1. Zestawienie* pojęć: język – prawo – prawodawca – prawnik, musi prowadzić do najprostszego skojarzenia: język prawny i język prawniczy, te zaś do procesu komunikowania się prawodawcy i prawnika z otoczeniem, któremu służą, korzystając z języka jako narzędzia owej komunikacji. W toku dyskusji nad tym problemem, na posiedzeniu KNP PAN, zwrócono uwagę, że nie każdy absolwent studiów prawniczych jest prawnikiem, lecz tylko ten, który spełnia wymagania związane z osobą zaufania publicznego. W zasadzie krótkie sformułowanie „prawnik” jest w tym kontekście tak właśnie rozumiane, jakkolwiek każdy prawnik przekazujący informacje o prawie do „otoczenia” powinien mieć poczucie odpowiedzialności za język, jakim się posługuje. Co więcej, powinien je mieć także mówiący o prawie funkcjonariusz publiczny, np. minister, rzecznik prasowy organu władzy państwowej, nawet jeśli nie jest prawnikiem, czy też specjalizujący się w problematyce prawniczej dziennikarz. Ale jest to uwaga na marginesie...