Gurgul Józef, Jeszcze o dowodzie z zeznań i wyjaśnień nietrzeźwego

Streszczenie

Autor polemizuje z wybranymi orzeczeniami Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych oraz przedstawicielami nauki procesu karnego w przedmiocie wykładni i stosowania przede wszystkim art. 171 § 7 Kodeksu postępowania karnego. Za punkt wyjścia do dyskusji przyjmuje od ponad 100 lat w doktrynie procesu karnego zadomowiony pogląd, że zasada prawdy materialnej jest najwyższą i z tej racji pozostałe zasady są jej podporządkowane. W tym kontekście krytykuje wykładnię tegoż przepisu oraz praktykę orzeczniczą, w myśl której automatycznie miałoby się odrzucać – jako niedopuszczalny – dowód z zeznań (wyjaśnień) nietrzeźwego świadka (podejrzanego), który wprawił się w ten stan bez wiedzy i udziału przesłuchującego. Art. 171 § 5 pkt 2 k.p.k. tymczasem stanowi, że dowód z zeznań nietrzeźwej (odurzonej narkotykami) osoby, tylko wtedy jest wykluczony, kiedy przesłuchujący celowo zaaranżował upicie świadka i zrobił to „w związku” z przesłuchaniem. Art. 171 § 7 należy do wyjątków od zasady, że najważniejsza jest prawda, przeto musi być interpretowany ściśle. Rozszerzająca wykładnia jest niedopuszczalna. Argumenty autora są poparte autentycznymi przykładami ze znanej mu praktyki.