Płonka-Bielenin Katarzyna, Inkorporacja prawa w zakresie zarządzania kryzysowego w samorządzie terytorialnym – wnioski i postulaty

Instytucja zarządzania kryzysowego w Polsce została uregulowana kompleksowo ustawą z 26.04.2007 r. o zarządzaniu kryzysowym; przyjęte w niej rozwiązania z upływem czasu stały się niewystarczające z powodu konieczności zapewnienia efektywnego i sprawnego zarządzania sytuacją kryzysową. Najistotniejszymi argumentami przemawiającymi za wprowadzeniem zmian w płaszczyźnie zarządzania kryzysowego jest zapewnienie formalnoprawnych podstaw zarządzania ryzykiem, stanowiące spełnienie warunkowości ex ante w perspektywie finansowej Unii Europejskiej na okres 2021–2027. Wprowadzenie pełniejszej kodyfikacji zarządzania kryzysowego zostało podyktowane postanowieniami decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1313/2013/EU z 17.12.2013 r. w sprawie Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności, która określiła zadania w zakresie zarządzania ryzykiem. Zdaniem autorki zachodzi ponadto potrzeba wzmocnienia ochrony infrastruktury poprzez wdrożenie rozwiązań mających na celu minimalizowanie skutków zakłócenia funkcjonowania infrastruktury krytycznej dla ludności. Wzmocnienie działań struktur rządowych, a przede wszystkim samorządu terytorialnego w płaszczyźnie skuteczniejszego zarządzania sytuacją kryzysową i minimalizacja jej skutków, to główne założenia proponowanych rozwiązań. Wskazane zmiany mają przyczynić się do wzmocnienia systemu zarządzania kryzysowego zwłaszcza w zakresie zarządzania ryzykiem oraz ochrony ludności. Celem prezentowanego opracowania jest próba wykazania potrzeby zmian w przyjętych rozwiązaniach prawnych w zakresie zarządzania kryzysowego, ze szczególnym uwzględnieniem tych rozwiązań w samorządzie terytorialnym.