Łętowska Ewa, Implementacyjne grzechy przeciw effet utile

Implementacja prawa Unii Europejskiej do prawa krajowego wymaga osiągnięcia celu zamierzonego przez akt unijny. Tak głosi zasada effet utile. Jej adresatem są zresztą nie tylko krajowy ustawodawca, co oczywiste, ale (co dostrzega się mniej wyraźnie) także inne organy: sądy, organy administracji, zarówno te decydujące, jak i opiniodawcze. Inaczej mówiąc, wszystkie organy w państwie są objęte powinnością znajomości prawa UE i wykładania prawa rodzimego w taki sposób, aby – zgodnie z effet utile – doprowadzić do spójności systemu multicentrycznego, czy to stanowiąc odpowiednie prawo, czy też stosownie wykładając prawo rodzime. Finitystyczne ujęcie implementacji oznacza wszak doprowadzenie do tego, aby implementowany akt naprawdę działał, by nastąpiło nie tylko czysto formalne wprowadzenie go do krajowego systemu, lecz także akt ten, wykonywany, realnie kształtował stosunki obrotu. I tu pierwsze zastrzeżenie: zasada effet utile nieco inaczej działa (bo co innego znaczy) na poziomie prawa i...