Łapiński Karol, Implementacja dyrektywy w sprawie pracy na czas określony do polskiego prawa pracy

W polskim prawie pracy, podobnie jak w prawie cywilnym, strony stosunku pracy wybierając rodzaj zawieranej umowy korzystają ze swobody umów. W sferze stosunków pracy reguła ta doznaje jednak zdecydowanie liczniejszych ograniczeń na podstawie innych klauzul generalnych (np. zasad współżycia społecznego) lub ze względu na konkretne regulacje ustawowe. Przykładem normy szczególnej, stanowiącej odstępstwo od tej reguły, jest przepis art. 25¹ k.p. Zgodnie z tym przepisem, zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy na czas nieokreślony; jeżeli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę o pracę na czas określony na następujące po sobie okresy, a przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy nie przekroczyła jednego miesiąca.