Ambroziewicz Piotr, Faza paradoksalna

W którymś z tak zwanych tygodników opinii przeczytałem interesujące rozważania pióra pana psychologa, a może pani psychiatry, w randze profesora. Uczony/a zastanawiał/a się nie bez zdziwienia, dlaczego chętnie rozmawiamy z rodziną lub przyjaciółmi o bliźnich, książkach, filmach, o mniej lub bardziej - raczej bardziej niż mniej - idiotycznych programach telewizyjnych, meczach itp., pomijając tak kapitalny temat, jakim są sny. Przykro mi, ale we wrzuconym wkrótce do pojemnika na makulaturę i zapewne zrecyklingowanym już (niemiło pomyśleć, na co) piśmie przegapiłem odpowiedź na pytanie, dlaczego nie lubimy rozmawiać o naszych snach. Jeżeli, oczywiście, odpowiedzi w ogóle udzielono. Być może mózg zamuliły upały, być może zaskoczyło pominięcie przez koryfeusza nauki faktycznego rdzenia rozmówek polsko-polskich: "I jak ja mam żyć za takie pieniądze?!"

Nasze pospolite milczenie jest tym bardziej zaskakujące, że od dawna klasycy literatury bez najmniejszych oporów eksploatują senne klimaty. Dla...