Cisowska-Sakrajda Ewa, Doręczanie za granicę dokumentów urzędowych i sądowych w świetle prawa rodzimego

I.    Rodzimy prawodawca, normując sytuację prawną podmiotów znajdujących się w obszarze terytorialnym oddziaływania prawa unijnego oraz poza tym obszarem, posługuje się zróżnicowaną terminologią dla określenia tego obszaru; w sferach regulowanych unijnym prawem procesowym – wręcz siatką pojęciową narzuconą przez instytucje europejskie. Dla odróżnienia krajowych i transgranicznych doręczeń dokumentów niezależnie od charakteru procedury zasadniczo jednak używa terminu „za granicę”, w postępowaniu sądowoadministracyjnym zaś dodatkowo posługuje się zwrotami „postępowanie w obrocie zagranicznym” i „międzynarodowe postępowanie cywilne” oraz – z uwagi na odesłanie do regulacji prawnej w sprawach cywilnych, tj. do części III k.p.c. i przepisów do niej wykonawczych – pojęciem „przepisy z zakresu międzynarodowego postępowania cywilnego”. To zróżnicowanie pojęciowe nie było – jak można sądzić – zamierzone. Jest ono raczej wynikiem niedopatrzenia ustawodawcy i odesłania do odpowiedniego...