Michałuszko Emilia, Dochodzenie przez bank wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału (świadczenie banku z umowy kredytu, możliwość waloryzacji roszczenia banku) – artykuł polemiczny

Rozliczeń po stwierdzeniu nieważności umowy tzw. kredytu frankowego dokonuje się w ramach instytucji bezpodstawnego wzbogacenia. Mamy wówczas do czynienia z nienależnymi świadczeniami banku i kredytobiorcy (condictio sine causa). Stąd kluczowym zadaniem pozostaje wyznaczenie rozmiarów wzbogacenia i zubożenia banku oraz wzbogacenia i zubożenia kredytobiorcy. W przypadku przedmiotowej umowy, zanim stwierdzono jej nieważność, strony przez wiele lat korzystały z przekazanych środków pieniężnych – bank ze spłacanych przez kredytobiorcę na przestrzeni lat rat, kredytobiorca natomiast za kwotę kredytu nabył nieruchomość. Zrodziło się zatem interesujące zagadnienie teoretyczne dotyczące możliwości żądania wynagrodzenia za korzystanie ze środków pieniężnych w ramach bezpodstawnego wzbogacenia. Jego rozstrzygnięcie nie jest bynajmniej oczywiste, Kodeks cywilny przewiduje bowiem szczególną regulację zobowiązującą do zapłaty za korzystanie z cudzych pieniędzy – art. 359 k.c., normujący kwestię odsetek. Wspomnianym zagadnieniem zajął się P. Wajda w dwuczęściowym artykule . Celem niniejszej polemiki jest odniesienie się do dwóch kwestii podniesionych przez tego autora w jego tekście: postaci świadczenia banku z umowy kredytu oraz możliwości waloryzacji świadczenia banku podlegającego zwrotowi. Obie kwestie były zresztą już wcześniej podnoszone w dyskursie dotyczącym kredytów frankowych i zdaniem autorki wymagają komentarza .