Militz Małgorzata, Czy koszty „mediów” stanowią element wynagrodzenia z tytułu usługi najmu? Rozważania na tle wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE

Od dłuższego czasu kwestią sporną pozostaje możliwość refakturowania tzw. mediów związanych z umową najmu lub dzierżawy. Wydawane w ostatnim czasie interpretacje organów podatkowych dotyczące tej kwestii są jednoznaczne. Wynika z nich, że najemca (dzierżawca) odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, pod warunkiem jednak, że zawrze umowę z dostawcą towarów lub usług. W przypadku zaś braku takich umów najem jest traktowany jako usługa złożona z różnych świadczeń prowadzących do realizacji określonego celu (najmu, dzierżawy lokalu). Skutkiem przyjęcia takiego stanowiska jest konieczność opodatkowania usług dodatkowych stawką właściwą dla usługi najmu. Z odmiennym stanowiskiem można się spotkać jednak w orzecznictwie sądowym. Sądy bowiem kluczową rolę przypisują postanowieniom umów zawieranych w takich sytuacjach. Podkreśla się, że tylko wówczas, gdy umowy nie zawierają odrębnych postanowień odnośnie do regulowania czynszu oraz dodatkowych świadczeń, rozliczanie tego typu opłat powinno odbywać się na zasadach ogólnych, a w konsekwencji nie jest możliwe refakturowanie „mediów”. Takie stanowisko też budzi szereg kontrowersji, bo w istocie jest ono oparte na zasadzie swobody umów i powoduje, że dla celów podatkowych postanowienia umów decydują o łącznym lub rozłącznym traktowaniu danych czynności, w oderwaniu od ich ekonomicznego uzasadnienia czy charakteru. Wydaje się, że pomocnym w rozstrzygnięciu tego sporu może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE, jaki zapadł dnia 27 września 2012 r. w sprawie Field Fisher Waterhouse LLP v. Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs .