Stangret-Smoczyńska Anna, Charakter prawny umowy mandatu kredytowego

Zlecenie udzielenia kredytu osobie trzeciej, określane też mianem mandatu kredytowego lub zlecenia kredytowego, wywodzi się jeszcze z prawa starożytnego Rzymu. Mandat kredytowy (mandatum credendi, mandatum pecuniae credendae, mandatum qualificatum) był w prawie rzymskim instytucją, na podstawie której zleceniobiorca udzielał pożyczki lub prolongował pożyczkę osobie trzeciej na zlecenie. Jeśli nie otrzymał zwrotu pożyczki, to za zwrot odpowiadał nie tylko pożyczkobiorca, ale także zleceniodawca. Mandat kredytowy mieścił się w instytucji określanej mianem intercesji kumulatywnej, która polegała na uzyskaniu przez wierzyciela dodatkowego dłużnika i z tych względów prowadziła do zawierania stosunków obligacyjnych o charakterze zabezpieczającym. Odpowiedzialność zleceniodawcy była subsydiarna i wyrażała się w konieczności świadczenia zleceniodawcy dopiero na wypadek, gdyby dający pożyczkę nie otrzymał jej z powrotem od pożyczkobiorcy . Ten rodzaj mandatumutożsamiano z poręką, gdyż...