Marczewska Magdalena, Charakter prawny i koncepcja treści umowy know-how

Własność intelektualna i przemysłowa stanową jedne z najważniejszych dóbr gwarantujących przedsiębiorstwom osiągnięcie przewagi konkurencyjnej. W związku z powyższym przedsiębiorcy stoją w obliczu wyzwań związanych z pozyskiwaniem wiedzy i umiejętności w różnych dziedzinach nauki i techniki oraz przekuwaniem ich w sukces rynkowy, a także z zapewnieniem odpowiedniej ochrony know-how oraz tajemnicy przedsiębiorstwa. Obecnie stosowane rozwiązania w zakresie ochrony praw wyłącznych nie zawsze korespondują ze stale rosnącymi potrzebami innowacyjnych przedsiębiorstw.

Problematyka umów know-how wydaje się być tak samo istotna zarówno dla przedsiębiorców, jak i prawodawców. Chociaż o umowach know-how w polskim porządku prawnym mówi się od czasu wprowadzenia nieobowiązującego już art. 48 ustawy z 19.10.1972 r. o wynalazczości – dalej u.o.w. – współcześnie, w dobie dużego zainteresowania innowacyjnością i transferem technologii, wydają się one nabierać jeszcze większego znaczenia. Obecnie podstawą uregulowania stosowania umów know-how jest art. 79 ustawy z 30.06.2000 r. – Prawo własności przemysłowej – dalej p.w.p. Niemniej jednak, regulacje dotyczące umów know-how wynikające z ustawy – Prawo własności przemysłowej nie zawierają kompleksowych, wyczerpujących wytycznych dotyczących przygotowywania oraz stosowania tego typu umów. Ze względu na brak kompleksowej regulacji, w licznych dyskusyjnych sprawach sięga się do dorobku doktryny.