Sachanbińska-Dobrzyńska Olga, Brak sprzeczności planu miejscowego ze studium jako jedna z zasad sporządzania planu miejscowego

Zagadnienie relacji między miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego a studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy stanowi przedmiot wieloletnich badań przedstawicieli nauki prawa, a także obszernych wypowiedzi sformułowanych w orzecznictwie. Wymóg, by plan miejscowy nie naruszał ustaleń studium, jest wymogiem ustawowym zawartym w przepisach art. 20 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 4 i art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Okoliczność, że w dalszym ciągu dochodzi do unieważnienia uchwał planistycznych w całości lub w części z powodu sprzeczności ze studium, wskazuje na aktualność tej problematyki oraz potrzebę dalszego popularyzowania prawidłowych schematów postępowania w tym zakresie zarówno przez sądy, jak i doktrynę. Rozważania powinny być prowadzone z uwzględnieniem funkcji studium jako aktu planistycznego zapewniającego spójność zagospodarowania przestrzennego w gminie, a także udziału społeczeństwa w procedurze zarówno uchwalenia, jak i zmiany studium. W prezentowanym opracowaniu poruszono problematykę charakteru relacji między planem miejscowym a studium, miejsca omawianej zasady wśród innych zasad ograniczających władztwo planistyczne gminy, stopnia związania organu planistycznego ustaleniami studium, a także wybranych przykładów interpretacji tez zasady przez sądy administracyjne.