Ryszczyk Monika, Bankowość elektroniczna jako trwały nośnik informacji

Od jakiegoś czasu toczy się ożywiona dyskusja, czy systemy bankowości elektronicznej wykorzystywane przez banki do komunikacji z klientami spełniają znamiona trwałego nośnika informacji. Dyskusja ta nabiera szczególnego znaczenia m.in. wobec tego, że Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK), począwszy od 2015 r., wszczął kilkanaście postępowań przeciwko bankom, zarzucając, że obecne systemy bankowości elektronicznej (tzw. e-banking) nie stanowią trwałego nośnika informacji, o którym mowa w ustawie z 19.08.2011 r. o usługach płatniczych . Niniejszy artykuł ma na celu przybliżenie problematyki trwałego nośnika informacji w kontekście toczącego się dyskursu dotyczącego krajowych systemów bankowości elektronicznej, począwszy od przypomnienia genezy samego pojęcia i jego rozumienia w obliczu definicji zawartych w prawie unijnym i polskim, poprzez prezentację orzecznictwa unijnego, stanowiska polskiego rządu oraz czołowych polskich urzędów i instytucji, a skończywszy na odpowiedzi na pytanie, czy system bankowości elektronicznej jest trwałym nośnikiem informacji oraz, w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy jest on innym trwałym nośnikiem informacji niż poczta elektroniczna.