Naworski Maciej J., Actio pauliana – uwagi na tle art. 531 § 2 i art. 532 k.c.

Skarga pauliańska coraz częściej staje się przedmiotem sporów sądowych. Następuje bowiem wzrost świadomości prawnej wierzycieli; zwiększa się także aktywność dłużników zmierzających do uniknięcia egzekucji. Zainteresowanie przepisami regulującymi ochronę wierzyciela na wypadek niewypłacalności dłużnika jest zatem zrozumiałe. Co więcej, z uwagi na rzymski rodowód tej instytucji, zaskarżalność czynności prawnych stanowi ciekawy przedmiot badań tym bardziej, że tylko pozornie zasadnicze wątpliwości doktrynalne dotyczące tego zagadnienia zostały rozstrzygnięte w jurysprudencji.

Z punktu widzenia ram artykułu problematyka actio pauliana jest zbyt obszerna, wobec czego poniższe rozważania będą poświęcone wyłącznie kwestii ustalenia bezskuteczności umowy zawartej przez dłużnika z osobą trzecią z pokrzywdzeniem wierzyciela w sytuacji, w której wyzbyła się ona uzyskanej rzeczy przed wytoczeniem przeciwko niej powództwa. Ostatnie wypowiedzi piśmiennictwa i judykatury wskazują bowiem na istnienie sporu w tym zakresie, co daje asumpt do podjęcia tematu.