Zezwolenie na dysponowanie częścią zagranicznych środków płatniczych uzyskiwanych przez osoby fizyczne za niektóre prace wykonywane w obrocie z zagranicą.

Monitor Polski

M.P.1958.69.402

Akt utracił moc
Wersja od: 9 września 1958 r.

ZARZĄDZENIE
MINISTRA FINANSÓW
z dnia 14 sierpnia 1958 r.
w sprawie zezwolenia na dysponowanie częścią zagranicznych środków płatniczych uzyskiwanych przez osoby fizyczne za niektóre prace wykonywane w obrocie z zagranicą.

Na podstawie art. 9) ust. 1 i art. 10 ust. 1 pkt 1, w związku z art. 19 i art. 22 ustawy dewizowej z dnia 28 marca 1952 r. (Dz. U. Nr 21, poz. 133) zarządza się, co następuje:
Zezwala się osobom fizycznym zamieszkałym w kraju na dysponowanie, w granicach i na warunkach określonych w §§ 2-4, zagranicznymi środkami płatniczymi (należnościami pieniężnymi), uzyskanymi przez te osoby na własny rachunek za wykonane w obrocie z zagranicą: wykłady, odczyty, tłumaczenia, projekty architektoniczne, występy artystyczne, usługi adwokackie, lekarskie i inne usługi (prace) nie związane z obrotem towarowym z zagranicą.
1.
Zagraniczne środki płatnicze (należności pieniężne), uzyskane przez dysponującego za prace wymienione w § 1, wykonane w czasie każdorazowego jego pobytu za granicą, mogą być wydatkowane za granicą na dowolne cele - do równowartości kwoty zł 2.400 na osobę ze wszystkich tytułów łącznie, gdy suma zagranicznych środków płatniczych nie przekracza równowartości zł 4.800, a gdy przekracza równowartość zł 4.800 - do wysokości 50% uzyskanej sumy należności).
2.
Zezwolenie na dysponowanie (wydatkowanie) na do..........lne cele sum w granicach określonych w ust. 1 obejmuje również (z pierwszeństwem zaspokojenia) dysponowanie na niezbędne potrzeby własne dysponującego związane z jego pobytem i utrzymaniem za granicą (niezbędne potrzeby osobiste dysponującego w zakresie jego zamieszkania, wyżywienia, ubrania i wykonywania tam pracy oraz jego zdrowia i odpoczynku za granicą - stosownie do § 16 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 kwietnia 1952 r. w sprawie wykonania ustawy dewizowej (Dz. U. Nr 21, poz. 137 i z 1956 r. Nr 50, poz. 223).
3.
Kwoty, które mogą być wydatkowane za granicą (§ 1), lecz tam nie wykorzystane, wolno wydatkować na zakup towarów w eksporcie wewnętrznym.
1.
Zagraniczne środki płatnicze (należności), uzyskane przez dysponującego za prace wymienione w § 1, wykonane przez niego w kraju za osobnym zezwoleniem dewizowym, wolno wykorzystać na zakup towarów w eksporcie wewnętrznym do równowartości zł 720 na osobę z każdego tytułu, gdy całkowita należność z danego tytułu nie przekracza równowartości zł 1.440, a gdy przekracza równowartość zł 1.440 - do wysokości 50% uzyskanej sumy (należności).
2.
Kwoty, które mogą być wydatkowane w eksporcie wewnętrznym (ust. 1), wolno wykorzystać również na koszty przejazdu osoby dysponującej za granicą oraz na jej wydatki w czasie pobytu za granicą.
3.
Uprawnienia do wywozu za granicę zagranicznych środków płatniczych na wydatki za granicą (ust. 2) stwierdza w każdym poszczególnym przypadku Narodowy Bank Polski w formie umożliwiającej należytą kontrolę dewizową graniczną.
Zezwoleń, o których mowa w §§ 1, 2 i 3, udziela się, pod warunkiem:
1)
sprowadzenia do kraju kwot należności w części nie dopuszczonej do wydatkowania za granicą,
2)
odsprzedaży Narodowemu Bankowi Polskiemu lub bankowi posiadającemu uprawnienia dewizowe kwot zagranicznych środków płatniczych w części nie dopuszczonej do wydatkowania ani za granicą, ani w kraju.
Tracą moc dotychczasowe przepisy w sprawach uregulowanych niniejszym zarządzeniem.
Zarządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.