Zasady i tryb gospodarowania funduszem płac w jednostkach i zakładach budżetowych w 1961 r.

Monitor Polski

M.P.1961.28.135

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1961 r.

ZARZĄDZENIE

MINISTRA FINANSÓW

z dnia 29 marca 1961 r.

w sprawie zasad i trybu gospodarowania funduszem płac w jednostkach i zakładach budżetowych w 1961 r.

Na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy budżetowej na rok 1961 z dnia 22 grudnia 1960 r. (Dz. U. Nr 59, poz. 327) zarządza się, co następuje:

§ 1. Fundusz płac centralnych i terenowych organów administracji państwowej, wymiaru sprawiedliwości i prokuratury oraz podporządkowanych jednostek i zakładów budżetowych podlega limitowaniu zgodnie z przepisami niniejszego zarządzenia.

§  2.

1. Wykorzystanie osobowego funduszu płac w poszczególnych kwartałach nie może przekraczać ¹/₄ rocznych kredytów na płace.

2. W przypadkach, w których stosowany jest obecnie system miesięcznego limitowania osobowego funduszu płac, system ten utrzymuje się bez zmiany.

3. Oszczędności w osobowym funduszu płac, powstałe wskutek nieobsadzenia etatów, nie mogą być wykorzystane do podwyższenia wynagrodzenia faktycznie zatrudnionemu personelowi.

§ 3. Przekroczenie limitu kwartalnego ustalonego w § 2 ust. 1 może nastąpić pod warunkiem nieprzekroczenia rocznych kredytów na płace:

1) w razie zwiększenia przez Radę Ministrów etatów ustalonych w budżecie Państwa – zgodnie z art. 30 ustawy z dnia 1 lipca 1958 r. o prawie budżetowym (Dz. U. Nr 45, poz. 221),

2) za zgodą resortowego ministra (kierownika urzędu centralnego) lub przewodniczącego prezydium wojewódzkiej rady narodowej (rady narodowej miasta wyłączonego z województwa), jeżeli stan zatrudnienia w poszczególnych kwartałach musi być różny ze względu na zadania wynikające z narodowego planu gospodarczego lub budżetu,

3) w związku z przyznaniem awansów w II półroczu w granicach kwoty przewidzianej w budżecie,

4) w odniesieniu do awansów automatycznych (np. nauczycieli, pracowników służby zdrowia), jak również w odniesieniu do premii i dodatków za wysługę lat.

5) w odniesieniu do wynagrodzeń za zastępstwo w okresie choroby lub urlopu pracownika pomocniczo-obsługowego, który w razie jednoosobowej obsady nie może być zastąpiony przez innego pracownika,

6) w odniesieniu do wypłat wynagrodzeń zaległych.

§  4.

1. Wyższe stawki wynagrodzenia – nie wyłączając specjalnych dodatków kwalifikacyjnych – mogą być przyznawane wyłącznie w dwóch terminach: 1 stycznia i 22 lipca każdego roku, z tym że pracownik może być awansowany na danym stanowisku nie częściej niż raz w ciągu roku pracy.

2. Poza terminami wymienionymi w ust. 1 wyższe stawki wynagrodzenia mogą być przyznane pracownikowi jedynie w razie:

1) konieczności obsadzenia zwolnionego stanowiska kierowniczego,

2) gdy odpowiednie przepisy przewidują awans automatyczny lub automatyczne przyznanie dodatku po dopełnieniu wymaganych warunków (np. dodatku za wysługę lat, za znajomość języków obcych, za pracę w warunkach szczególnie szkodliwych dla zdrowia lub uciążliwych, dodatku z tytułu uprawnień budowlanych),

3) przyznania przez Prezesa Rady Ministrów dodatkowej puli indywidualnych uposażeń ryczałtowych.

§ 5. Zmiana wysokości uposażenia następuje od dnia 1 miesiąca następującego po powstaniu warunków do zmiany.

§ 6. Wynagrodzenie pracowników zatrudnionych w niepełnej ilości godzin pracy powinno być wypłacane według przewidzianych dla danego stanowiska stawek uposażenia zasadniczego i dodatków zmniejszonych odpowiednio do ilości godzin pracy, chyba że przepisy uposażeniowe stanowią inaczej.

§ 7. Specjalne dodatki kwalifikacyjne ustalane są corocznie w limitach miesięcznych. Przekroczenie limitu miesięcznego w razie niewykorzystania go w miesiącach ubiegłych jest niedozwolone.

§ 8. Sumy przeznaczone na osobowy fundusz płac w jednostkach, których uruchomienie ma nastąpić w ciągu roku budżetowego, powinny być wyodrębnione i wykorzystywane dopiero w miarę uruchamiania tych jednostek.

§ 9. Zarządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 1961 r.