Zasady gospodarki finansowej państwowych przedsiębiorstw przemysłu terenowego i wykonawstwa inwestycyjnego objętych planowaniem terenowym.

Monitor Polski

M.P.1965.61.320

Akt utracił moc

Wersja od: 8 lipca 1970 r.

UCHWAŁA Nr 280

RADY MINISTRÓW

z dnia 28 października 1965 r.

w sprawie zasad gospodarki finansowej państwowych przedsiębiorstw przemysłu terenowego i wykonawstwa inwestycyjnego objętych planowaniem terenowym. ^*

Na podstawie art. 9 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. z 1960 r. Nr 18, poz. 111) Rada Ministrów uchwala, co następuje:

I.

Przepisy ogólne.

§  1.

1. Uchwała niniejsza dotyczy państwowych przedsiębiorstw przemysłu terenowego i wykonawstwa inwestycyjnego, biur konstrukcyjnych i projektowych, laboratoriów badawczych oraz przedsiębiorstw skupu i zaopatrzenia drobnej wytwórczości podległych radom narodowym, zwanych w dalszym ciągu uchwały "przedsiębiorstwami".

2. Za przedsiębiorstwa, o których mowa w ust. 1, należy uważać wszystkie przedsiębiorstwa zgrupowane w wojewódzkich zjednoczeniach przemysłu i budownictwa terenowego (jednostkach równorzędnych), zwanych dalej "zjednoczeniami".

3. Upoważnia się Ministra Finansów do rozciągnięcia i odpowiedniego dostosowania w porozumieniu z właściwymi ministrami przepisów niniejszej uchwały na inne przedsiębiorstwa terenowe.

§  2.

1. Przedsiębiorstwo rozlicza się bezpośrednio z budżetem właściwej rady narodowej.

2. Jeżeli przepisy ustawowe to przewidują - przedsiębiorstwa, których zakłady są położone na terenie kilku rad narodowych, mogą rozliczać się z ich budżetami na mocy odpowiednich porozumień zawartych między zainteresowanymi prezydiami rad narodowych.

§  3.

1. Podejmowana przez przedsiębiorstwa produkcja wyrobów bądź świadczenie usług powinny zapewnić osiągnięcie rentowności przedsiębiorstwa.

2. Podjęcie produkcji bądź świadczenia usług, które nie gwarantują osiągnięcia rentowności, może nastąpić jedynie w wypadkach, gdy rodzaje poszczególnych wyrobów bądź usług są objęte listą wyrobów i usług, na które mogą być udzielane dotacje przedmiotowe.

§  4.

1. Lista wyrobów i usług, o których mowa w § 3 ust. 2, jest ustalana corocznie w uchwale o projekcie budżetu Państwa.

2. Szczegółowe zasady i tryb przyznawania dotacji przedmiotowych określają odrębne przepisy.

II.

Podział zysku.

§  5.

1. Zysk przedsiębiorstw (po wyeliminowaniu zysku niezależnego i nieprawidłowego) dzieli się na:

1) wpłatę do budżetu terenowego,

2) odpisy na fundusz zakładowy,

3) odpisy na fundusz rezerwowy,

4) odpisy na fundusz rozwoju.

2. Przedsiębiorstwa, które stosownie do odrębnych przepisów nie tworzą funduszu zakładowego, dzielą zysk tylko na tytuły wymienione w ust. 1 pkt 1, 3 i 4.

3. Przed dokonaniem podziału zysk podlega weryfikacji w trybie przepisów w sprawie rewizji finansowo-księgowej państwowych jednostek organizacyjnych w celu ustalenia czy i w jakiej wysokości został on uzyskany:

1) w rezultacie wysiłku skierowanego na zwiększenie produkcji, wzbogacenie jej asortymentu i podniesienie jakości oraz efektywnego obniżenia kosztów własnych (zysk prawidłowy),

2) wskutek niezależnych od przedsiębiorstwa zmian cen taryf i płac, stawek amortyzacji, ubezpieczeniowych i podatkowych oraz zmian metodologicznych i organizacyjnych (zyski i straty niezależne od działalności przedsiębiorstw),

3) w wyniku niewłaściwej działalności przedsiębiorstwa naruszającej interes społeczny lub obowiązujące przepisy, a w szczególności wskutek stosowania niewłaściwych cen i taryf, pogorszenia jakości produkcji lub usług w stosunku do obowiązujących norm, standardów lub receptur, niedokonywania remontów bieżących środków trwałych, nieuzasadnionego obniżenia nakładów na bezpieczeństwo i higienę pracy, realizacji ponadplanowej produkcji lub usług wysoko rentownych przy nieuzasadnionym i z uszczerbkiem dla zaopatrzenia rynku oraz innych przedsiębiorstw zmniejszeniu produkcji lub usług nisko rentownych, określonych w zadaniach planu, ujmowania w fakturach nie wykonanych robót, nieprawidłowego rozliczania odzysku materiałów oraz materiałów zleceniodawców (zysk nieprawidłowy).

4. Ministrowie sprawujący nadzór nad właściwymi organami prezydiów wojewódzkich rad narodowych (rad narodowych miast wyłączonych z województw) oraz Przewodniczący Komitetu Drobnej Wytwórczości mogą określić inne wypadki poza wymienionymi w ust. 3, w których sposób osiągnięcia zysku przedsiębiorstwa będzie uważany za naruszający interes społeczny.

5. Zysk niezależny od działalności przedsiębiorstwa oraz zysk nieprawidłowy podlegają wpłacie na fundusz rezerwowy zjednoczenia.

§  6.

1. Przedsiębiorstwa, z wyjątkiem wymienionych w ust. 2 i 3, w których udział nakładów osobowych w nakładach ogółem nie przekracza 10%, a rentowność nie przekracza 5%, dokonują wpłat z zysku do budżetu według następujących stawek:

1) 60% w przemyśle spożywczym,

2) 70% w przemyśle materiałów budowlanych,

3) 85% w przemyśle wielobranżowym.

Przy udziale nakładów osobowych wyższym od 10% obniża się stawkę wpłat z zysku o różnicę między tym udziałem a 10% udziałem; przy rentowności wyższej od 5% podwyższa się stawkę wpłat do budżetu o różnicę między tą rentownością a 5% rentownością. Podwyższenie stawek jest stosowane do granic zapewniających dokonanie należnych odpisów na fundusze zakładowy i rezerwowy oraz planowanych odpisów na fundusz rozwoju.

2. Przedsiębiorstwa wykonawstwa inwestycyjnego dokonują wpłat z zysku do budżetu według tabeli stanowiącej załącznik do uchwały.

3. Przedsiębiorstwa skupu i zaopatrzenia drobnej wytwórczości dokonują wpłat z zysku do budżetu w wysokości 70% zysku.

4. Prezydia właściwych rad narodowych mogą obniżyć stawki wpłat z zysku do budżetu, o których mowa w ust. 1-3, w razie zaistnienia w przedsiębiorstwach trudności finansowych bądź szczególnych potrzeb, przewidzianych do sfinansowania z funduszu rozwoju.

5. W razie gdy przedsiębiorstwo osiągnie wyższą niż planowana rentowność w wyniku ponadplanowego obniżenia kosztów, prezydia właściwych rad narodowych mogą obniżyć przyrost stawki, wynikający ze wzrostu rentowności, o którym mowa w ust. 1 i 2.

6. Wpłaty z zysku do budżetu przedsiębiorstwa dokonują:

1) zaliczkowo (miesięcznie) - na podstawie ustaleń wynikających z zatwierdzonych planów techniczno-ekonomicznych,

2) wstępnie (kwartalnie i rocznie) - na podstawie kwartalnych sprawozdań finansowych lub na podstawie nie zatwierdzonego rocznego sprawozdania finansowego,

3) ostatecznie - na podstawie zatwierdzonego rocznego sprawozdania finansowego.

7. 1 Uprawnienia, o których mowa w ust. 4 i 5, prezydia właściwych rad narodowych mogą przekazać swoim organom finansowym.

III.

Fundusze przedsiębiorstw.

§  7.

1. Przedsiębiorstwa posiadają fundusz statutowy.

2. Fundusz statutowy przedsiębiorstwa odzwierciedla wartość przydzielonych mu środków trwałych i obrotowych oraz zachodzące w nich zmiany.

3. Fundusz statutowy przedsiębiorstwa powinien równać się co najmniej wartości netto przydzielonych mu środków trwałych oraz faktycznie posiadanych środków obrotowych (pomniejszonych o zapasy sezonowe i rezerwy) w części podlegającej obowiązkowemu pokryciu funduszami własnymi w obrocie (§ 14 ust. 1). Przez fundusze własne w obrocie należy rozumieć różnicę między funduszem statutowym a wartością netto środków trwałych.

4. Fundusz statutowy przedsiębiorstwa podlega zwiększeniu o:

1) wartość przyjętych do eksploatacji zakończonych inwestycji,

2) wartość zakończonych kapitalnych remontów środków trwałych,

3) wartość nieodpłatnie przejętych środków trwałych,

4) kwotę umorzeń przekraczających wartość zlikwidowanych środków trwałych,

5) część funduszu rozwoju, przeznaczoną na zwiększenie funduszu własnego w obrocie,

6) część funduszu rezerwowego przeznaczoną na pokrycie strat,

7) dotacje na straty lub na środki obrotowe.

5. Fundusz statutowy przedsiębiorstwa ulega zmniejszeniu o:

1) kwoty okresowego umorzenia wartości środków trwałych,

2) wartość nieodpłatnie przekazanych środków trwałych,

3) nie umorzoną część wartości zlikwidowanych środków trwałych,

4) stratę nie pokrytą dotacją na straty lub środkami funduszu rezerwowego,

5) nadwyżkę funduszu własnego w obrocie odprowadzoną na fundusz inwestycyjno-remontowy.

6. W przedsiębiorstwach nowo powstałych fundusz statutowy tworzy się z przydzielonych im dotacji z budżetu właściwej rady narodowej na nabycie lub wytworzenie środków trwałych i obrotowych. Przedsiębiorstwa te mogą być również w całości lub w części wyposażone w naturze w środki trwałe i obrotowe.

7. W przedsiębiorstwach istniejących, w których są organizowane nowe zakłady, oddziały produkcyjne lub usługowe albo stanowiska pracy, jak również w przedsiębiorstwach wykonawstwa inwestycyjnego, w których następuje znaczne rozszerzenie zakresu robót budowlanych, zwiększenie funduszu statutowego jest dokonywane ze środków funduszu rozwoju, a w razie ich braku z budżetów właściwych rad narodowych.

8. Nadwyżki funduszu statutowego nie wykorzystane w ciągu roku na sfinansowanie środków obrotowych przedsiębiorstwa mogą przeznaczać na fundusz inwestycyjno-remontowy.

9. Niedobory funduszu statutowego nie sfinansowane w ciągu roku ze środków własnych przedsiębiorstw mogą być pokryte z budżetu właściwej rady narodowej.

10. 2 Zasady rozliczania nadwyżek i niedoborów funduszu statutowego z tytułu urzędowych zmian cen, zmian metodologicznych i innych niezależnych od działalności przedsiębiorstw ustala Minister Finansów w porozumieniu z Przewodniczącym Komisji Planowania przy Radzie Ministrów.

§  8.

1. Upoważnia się Ministra Finansów do refundowania z rezerwy budżetu centralnego wydatków budżetowych, o których mowa w § 7 ust. 7, poniesionych przez prezydia rad narodowych na zorganizowanie nowych punktów usługowych, świadczących usługi dla ludności, w razie przekroczenia planu rozwoju tych usług.

2. Minister Finansów określi zasady i tryb refundacji środków, o której mowa w ust. 1.

§ 9. Zasady i tryb dokonywania odpisów z zysku na fundusz zakładowy ustalają odrębne przepisy.

§  10.

1. Przedsiębiorstwa odpisują część zysku na fundusz rezerwowy w wysokości 2% planowanego osobowego funduszu płac rocznie. Z chwilą zakumulowania przez przedsiębiorstwo sumy, wynoszącej 8% planowanego rocznego osobowego funduszu płac, uzyskane środki z dokonywanych w dalszym ciągu odpisów są odprowadzane na fundusz rezerwowy zjednoczenia.

2. Środki funduszu rezerwowego przedsiębiorstwo może przeznaczyć na pokrycie:

1) strat jako wyniku z całokształtu działalności,

2) strat powstałych przejściowo w wyniku wprowadzenia do produkcji nowych asortymentów wyrobów przeznaczonych na zaopatrzenie rynku, przeznaczonych na eksport lub zastępujących import, wprowadzenia produkcji z odpadów lub rozwinięcia usług dla ludności,

3) strat związanych z przeceną lub złomowaniem towarów, materiałów, wyrobów lub produkcji nie zakończonej tych wyrobów,

4) kosztów intensyfikacji sprzedaży materiałów, towarów i wyrobów kwalifikujących się do przeceny bądź już przecenionych.

3. Część funduszu rezerwowego przekazana na sfinansowanie strat i kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt 2-4, zwiększa zyski przedsiębiorstwa.

§  11.

1. W razie poniesienia przez przedsiębiorstwo strat, o których mowa w § 10 ust. 2, przekraczających wysokość posiadanego w danym okresie funduszu rezerwowego, bank zmniejsza wypłatę środków pieniężnych na płace o sumę przekroczenia.

2. W wypadkach, o których mowa w ust. 1, na pokrycie brakującej na wypłatę wynagrodzeń sumy przedsiębiorstwo może otrzymać kredyt bankowy pod warunkiem udzielenia poręczenia przez prezydium właściwej rady narodowej. Otrzymany kredyt wraz z odsetkami podlega spłacie w ciągu 12 miesięcy od daty jego otrzymania. Podejmując decyzję o udzieleniu gwarancji prezydium rady narodowej w porozumieniu ze zjednoczeniem powinno jednocześnie określić środki zmierzające do uzdrowienia gospodarki przedsiębiorstwa bądź zarządzić jego likwidację w przepisanym trybie.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stanowią uzupełnienie przepisów ogólnych o bankowej kontroli funduszu płac w stosunku do przedsiębiorstw objętych niniejszą uchwałą.

§  12.

1. Część zysku, pozostającą po dokonaniu wpłat do budżetu oraz odpisów na fundusz zakładowy i fundusz rezerwowy, przeznacza się na fundusz rozwoju przedsiębiorstwa.

2. Przedsiębiorstwa gromadzą środki funduszu rozwoju na odrębnym rachunku bankowym. Środki te podlegają oprocentowaniu. Wpłaty z tytułu oprocentowania są zarachowywane na rachunek funduszu rozwoju.

3. Środki funduszu rozwoju przeznacza się w pierwszej kolejności na uzupełnienie środków obrotowych do wysokości podlegającej pokryciu funduszami własnymi. Pozostałą część funduszu rozwoju przeznacza się na fundusz inwestycyjno-remontowy. Ostateczne rozliczenie funduszu rozwoju z funduszem statutowym i funduszem inwestycyjno-remontowym jest dokonywane na podstawie wyników zatwierdzonego sprawozdania finansowego.

§ 13. Odpisy na fundusze rezerwowy i rozwoju są dokonywane wynikowo - kwartalnie i rocznie.

IV.

Finansowanie środków obrotowych.

§  14.

1. Środki obrotowe przedsiębiorstw są pokrywane, z wyjątkiem zapasów sezonowych i rezerw, w części funduszami własnymi w obrocie, w części kredytami bankowymi. Wysokość procentowego udziału pokrycia środków obrotowych funduszami własnymi w obrocie ustala Minister Finansów. Procent ten przedsiębiorstwo może przekroczyć, przeznaczając na pokrycie środków obrotowych nadwyżkę funduszu własnego w obrocie ponad pokrycie wynikające z obowiązkowego udziału pokrycia środków obrotowych funduszami własnymi w obrocie. Zapasy nieprawidłowe w zakładzie podlegają w całości pokryciu funduszami własnymi w obrocie przedsiębiorstwa. Bank może w uzasadnionych gospodarczo wypadkach wyrazić zgodę na przejściowe, częściowe sfinansowanie tych zapasów kredytem bankowym. Kredyt ten podlega jednak spłacie w pierwszej kolejności ze środków funduszu rozwoju. Środki obrotowe nie podlegające pokryciu funduszami własnymi w obrocie, w tym całość zapasów sezonowych i rezerw, bank finansuje kredytem na zasadach ogólnych. Udzielając kredytu oddział banku zmniejsza jego wysokość o występujące w przedsiębiorstwach zobowiązania prawidłowe.

2. Do środków obrotowych podlegających częściowemu pokryciu funduszami własnymi w obrocie zalicza się następujące składniki aktywów przedsiębiorstw:

1) materiały wraz z kosztami ich zakupu (materiały podstawowe, materiały pomocnicze, paliwo, opakowania, części zapasowe maszyn i urządzeń, przedmioty nietrwałe itp.),

2) półfabrykaty i produkcję w toku,

3) wyroby gotowe,

4) towary,

5) nakłady przyszłych okresów.

3. W przedsiębiorstwach wykonawstwa inwestycyjnego na produkcję nie zakończoną, o której mowa w ust. 2 pkt 2, banki udzielają kredytu w wysokości faktycznych jej stanów.

4. Do zobowiązań prawidłowych zalicza się nie przeterminowane zobowiązania przedsiębiorstwa, w szczególności z tytułu:

1) płac,

2) ubezpieczeń społecznych,

3) rozliczeń międzyokresowych biernych,

4) rozliczeń za dostawy, roboty i usługi,

5) wpłat z zysku do budżetu.

V.

Finansowanie inwestycji i kapitalnych remontów.

§  15.

1. Przedsiębiorstwa finansują własne inwestycje produkcyjne oraz kapitalne remonty ze środków zgromadzonych na bankowym rachunku funduszu inwestycyjno-remontowego w banku finansującym.

2. Inwestycje socjalno-kulturalne przedsiębiorstw są finansowane z odrębnego rachunku bankowego, w granicach zakumulowanych na tym rachunku środków przeznaczonych na ten cel.

§  16.

1. Na sfinansowanie inwestycji własnych produkcyjnych, w tym również szybko rentujących się, banki mogą udzielać kredytów na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Kredyt może być udzielany na wniosek przedsiębiorstwa, jeśli bank między innymi uzna, że inwestycja ta jest gospodarczo uzasadniona, a przedsiębiorstwo zapewnia zwrot kredytu.

2. Udzielone kredyty, o których mowa w ust. 1, wraz z odsetkami podlegają spłacie ze środków funduszu inwestycyjno-remontowego. W razie braku środków na rachunku tego funduszu bank pobiera odsetki za zwłokę. Odsetki za zwłokę obciążają wyniki przedsiębiorstwa.

§ 17. Fundusz inwestycyjno-remontowy jest tworzony:

1) z części odpisów amortyzacyjnych pozostawionych do dyspozycji przedsiębiorstwa,

2) z części funduszu rozwoju, o której mowa w § 12 ust. 3,

3) z zysków ze sprzedaży lub likwidacji środków trwałych,

4) z odszkodowań ubezpieczeniowych uzyskanych w związku ze szkodami wyrządzonymi w środkach trwałych,

5) ze środków uzyskanych w związku z realizacją inwestycji przedsiębiorstwa,

6) z dotacji funduszów celowych przeznaczonych na finansowanie inwestycji lub kapitalnych remontów,

7) z dotacji budżetowych,

8) z innych środków przewidzianych w odrębnych przepisach.

§  18.

1. Na inwestycje socjalno-kulturalne, o których mowa w § 15 ust. 2, mogą być przeznaczone środki pochodzące:

1) ze środków funduszu zakładowego lub innych funduszów przeznaczonych dla załogi, poza środkami przeznaczonymi na zakładowy fundusz mieszkaniowy,

2) z zysków ze sprzedaży lub likwidacji środków trwałych służących celom socjalno-kulturalnym,

3) z dotacji funduszów przeznaczonych na cele socjalno-kulturalne, a określonych odrębnymi przepisami,

4) z dotacji budżetowych.

2. Przedsiębiorstwa, za zgodą prezydium właściwej rady narodowej, mogą przekazać środki przeznaczone na inwestycje socjalno-kulturalne, o których mowa w ust. 1, na wspólny rachunek tych inwestycji prowadzony przez zjednoczenie.

§  19.

1. Normy podziału amortyzacji na część przypadającą do odprowadzenia na fundusz inwestycyjno-remontowy przedsiębiorstwa oraz na część podlegającą odprowadzeniu na rachunek amortyzacji scentralizowanej do dyspozycji prezydium właściwej rady narodowej (wojewódzkiej, miasta wyłączonego z województwa, powiatowej, miasta stanowiącego powiat, dzielnicowej) ustalają prezydia właściwych rad narodowych na wniosek zjednoczeń.

2. Jeżeli przedsiębiorstwo realizuje inwestycje podjęte na podstawie decyzji prezydium rady narodowej, przelewa ono odpowiednią część amortyzacji - przeznaczoną do odprowadzenia na rachunek amortyzacji scentralizowanej - bezpośrednio na rachunek finansowania tych inwestycji.

3. Prezydia wojewódzkich rad narodowych (rad narodowych miast wyłączonych z województw) mogą centralizować na szczeblu województwa (miasta wyłączonego z województwa) amortyzację nie pozostawioną do dyspozycji przedsiębiorstw podległych prezydiom rad narodowych niższych szczebli.

4. Szczegółowe zasady gromadzenia i wykorzystywania środków amortyzacji scentralizowanej określają odrębne przepisy.

5. Środki funduszu inwestycyjno-remontowego przedsiębiorstwa, poza pokryciem nakładów na kapitalne remonty i inwestycje własne przedsiębiorstwa, służą również na pokrycie przypadających do spłaty kredytów bankowych.

§ 20. Z uwzględnieniem przepisów §§ 15-19 zasady finansowania własnych inwestycji produkcyjnych przedsiębiorstw regulują odrębne przepisy.

VI.

Przepisy przejściowe i końcowe.

§  21.

1. Upoważnia się prezydia wojewódzkich rad narodowych (rad narodowych miast wyłączonych z województw) do rozliczenia nadwyżek i niedoborów funduszów własnych w obrocie przedsiębiorstw na dzień 1 stycznia 1966 r. według zasad, które ustali Minister Finansów.

2. Upoważnia się Ministra Finansów do przejęcia do budżetu centralnego nadwyżek i sfinansowania niedoborów wynikłych z rozliczeń, o których mowa w ust. 1.

§ 22. W celu zaspokojenia potrzeb w zakresie funduszu rezerwowego zjednoczeń w 1966 r. upoważnia się prezydia rad narodowych do przekazania na rachunek funduszu rezerwowego zjednoczeń środków nagromadzonych na rachunkach funduszu rezerwowego przedsiębiorstw w granicach do 20% stanu na dzień 31 grudnia 1965 r.

§ 23. Minister Finansów określi szczegółowe zasady i tryb rozliczeń przedsiębiorstw z budżetami terenowymi oraz w porozumieniu z zainteresowanymi ministrami (Przewodniczącym Komitetu Drobnej Wytwórczości) szczegółowe zasady i tryb dokonywania odpisów na fundusze przedsiębiorstw.

§ 24. 3 Minister Finansów może, z własnej inicjatywy lub na wniosek prezydium wojewódzkiej rady narodowej (rady narodowej miasta wyłączonego z województwa) bądź właściwego ministra w porozumieniu z Przewodniczącym Komisji Planowania przy Radzie Ministrów i właściwym ministrem, wprowadzić odstępstwa od poszczególnych przepisów niniejszej uchwały, z zachowaniem jednak jej podstawowych zasad.

§  25.

1. Z dniem wejścia w życie uchwały traci moc uchwała nr 289 Rady Ministrów z dnia 26 lipca 1961 r. w sprawie zasad gospodarki finansowej państwowych przedsiębiorstw przemysłu terenowego i wykonawstwa inwestycyjnego, objętych planowaniem terenowym (Monitor Polski Nr 64, poz. 276).

2. Rozliczenie przedsiębiorstw z tytułu wpłat z zysku do budżetu, rozliczenie zysków niezależnych od działalności przedsiębiorstw oraz zysków nieprawidłowych za rok 1965 są dokonywane według zasad określonych uchwałą, o której mowa w ust. 1.

§ 26. Uchwała wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1966 r.

ZAŁĄCZNIK 

TABELA WPŁAT Z ZYSKU DO BUDŻETU DOKONYWANYCH PRZEZ PRZEDSIĘBIORSTWA WYKONAWSTWA INWESTYCYJNEGO

Rentowność w procentach ^*)	% wpłat z zysku do budżetu
do 2	10
powyżej 2 do 4	15
powyżej 4 do 6	25
powyżej 6 do 9	35
powyżej 9 do 12	40
powyżej 12 do 15	45
powyżej 15 do 18	50
powyżej 18 do 21	55
powyżej 21	60

______

^*) Rentowność w procentach jest to stosunek wyniku bilansowego po potrąceniu zysku niezależnego i nieprawidłowego do kosztu własnego sprzedaży ogółem. Przez koszt własny sprzedaży ogółem rozumie się koszt własny sprzedanej produkcji podstawowej, pomocniczej, usług i materiałów, z wyłączeniem robót wykonywanych siłami obcymi (przez podwykonawców).

^* Z dniem 1 stycznia 1966 r. przepisy nin. uchwały rozciąga się na:

1) przedsiębiorstwa mechanizacji rolnictwa, zgrupowane w wojewódzkich zjednoczeniach przedsiębiorstw mechanizacji rolnictwa,

2) przedsiębiorstwa konserwacji urządzeń wodno-melioracyjnych, zgrupowane w wojewódzkich zjednoczeniach przedsiębiorstw melioracyjnych,

3) wojewódzkie przedsiębiorstwa wylęgu drobiu,

zgodnie z § 1 zarządzenia z dnia 18 maja 1966 r. w sprawie zasad gospodarki finansowej niektórych przedsiębiorstw gosodarki rolnej objętych planowaniem terenowym (M.P.66.26.133) z uwzględnieniem zmian wynikających z powołanego zarządzenia zmieniającego.

¹ § 6 ust. 7 dodany przez § 1 pkt 4 uchwały nr 39 z dnia 20 marca 1970 r. w sprawie zmian w zakresie działania prezydiów rad narodowych i ich wydziałów (M.P.70.10.85) z dniem 8 lipca 1970 r.

² Z dniem 23 sierpnia 1969 r. znosi się wymóg uzgodnienia, porozumienia lub zasięgnięcia opinii Komisji Planowania przy Radzie Ministrów albo jej Przewodniczącego, zgodnie z § 2 pkt 9 uchwały nr 136 z dnia 1 sierpnia 1969 r. w sprawie zniesienia przewidzianego w niektórych przepisach obowiązku uzgadniania i porozumienia z Komisją Planowania przy Radzie Ministrów (M.P.69.36.271).

³ Z dniem 23 sierpnia 1969 r. znosi się wymóg uzgodnienia, porozumienia lub zasięgnięcia opinii Komisji Planowania przy Radzie Ministrów albo jej Przewodniczącego, zgodnie z § 2 pkt 9 uchwały nr 136 z dnia 1 sierpnia 1969 r. w sprawie zniesienia przewidzianego w niektórych przepisach obowiązku uzgadniania i porozumienia z Komisją Planowania przy Radzie Ministrów (M.P.69.36.271).