§ 21. - Zasady ewidencji środków trwałych i ich umorzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej działających według zasad rozrachunku gospodarczego.

Monitor Polski

M.P.1962.36.173

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1962 r.

§  21.

1. Własne środki trwałe przedsiębiorstw podlegają umorzeniu. Umorzenie środków trwałych powinno być obliczane według zasad przyjętych przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tychże środków trwałych, jednakże bez uwzględnienia ewentualnego czasowego obniżenia w określonych gałęziach gospodarki wysokości ogólnej kwoty amortyzacji.

2. Umorzenie środków trwałych oblicza się okresowo na podstawie tabeli amortyzacyjnej.

3. Umorzenie dotychczasowe zakupionego używanego środka trwałego ustala się w wysokości umorzenia, figurującego w księgach dostawcy. W razie zakupu używanego środka trwałego od jednostki gospodarki uspołecznionej, w której zgodnie z obowiązującymi przepisami umorzenie środków trwałych nie jest obliczane, lub od jednostki gospodarki nie uspołecznionej – umorzenie oblicza się na podstawie komisyjnego szacunku zużycia środka trwałego.

4. Umorzenie dotychczasowe otrzymanego nieodpłatnie środka trwałego ustala się w wysokości wynikającej z ksiąg przedsiębiorstwa przekazującego obiekt lub na podstawie komisyjnego szacunku zużycia środka, jeśli w jednostce przekazującej obiekt zgodnie z obowiązującymi przepisami umorzenie nie było obliczane.

5. Umorzenie dotychczasowe środka trwałego ujawnionego w czasie przeprowadzania inwentaryzacji ustala się na podstawie danych ewidencyjnych, a w razie ich braku – na podstawie komisyjnego szacunku zużycia środka trwałego.

6. Umorzenie dotychczasowe środka trwałego przekwalifikowanego ze środków obrotowych ustala się na podstawie obowiązujących stawek amortyzacyjnych oraz dotychczasowego okresu użytkowania. W razie braku dokładnych danych dotyczących okresu użytkowania środka umorzenie ustala się na podstawie komisyjnego szacunku zużycia środka trwałego.

7. Umorzenie dotychczasowe części środka trwałego podlegającej likwidacji ustala się od wartości umorzenia całego środka trwałego, według procentu obliczonego przez porównanie wartości początkowej części środka trwałego podlegającej likwidacji do wartości początkowej całego środka trwałego.

8. Umorzenie dotychczasowe środka trwałego przekazanego nieodpłatnie, przekwalifikowanego do środków obrotowych, jak też postawionego w stan likwidacji oblicza się za cały okres użytkowania środka, z uwzględnieniem umorzenia, o którym mowa w ust. 3–7, na podstawie danych zawartych w szczegółowej karcie obiektu inwentarzowego, a dotyczących odpowiednio: wartości początkowej obiektu i jej zmian, umorzenia ustalonego w momencie przyjmowania do użytkowania obiektu używanego, umorzenia zlikwidowanej części środka trwałego, obowiązujących stóp procentowych (stawek) amortyzacyjnych, okresu użytkowania (z uwzględnieniem okresu, w którym obiekt był trwale nieczynny) lub ilości przejechanych kilometrów (dotyczy pojazdów samochodowych) oraz rzeczywistych kosztów kapitalnych remontów obiektu.

9. Zwiększenia umorzenia dotychczasowego środków trwałych można – do czasu ich postawienia w stan likwidacji, nieodpłatnego przekazania lub przekwalifikowania do środków obrotowych – ujmować wyłącznie w ewidencji syntetycznej, prowadzonej zgodnie z ogólnymi przepisami, w terminach wskazanych w zarządzeniu Ministra Finansów z dnia 4 grudnia 1959 r.

10. Umorzenie dotychczasowe środka trwałego zakupionego używanego, otrzymanego nieodpłatnie, ujawnionego w czasie przeprowadzania inwentaryzacji oraz przekwalifikowanego ze środków obrotowych obliczone według zasad podanych w ust. 3–6, księguje się w ewidencji syntetycznej oraz wprowadza na szczegółową kartę obiektu inwentarzowego pod datą ustaloną dla księgowania jego wartości początkowej.

11. Umorzenie dotychczasowe środka trwałego postawionego w stan likwidacji (całkowicie lub częściowo), przekazanego nieodpłatnie lub przekwalifikowanego do środków obrotowych, obliczone według zasad podanych w ust. 7 i 8, księguje się w ewidencji syntetycznej oraz wprowadza na szczegółową kartę, obiektu inwentarzowego pod datą ustaloną dla księgowania jego wartości początkowej.

12. Umorzenie pojazdu samochodowego, przyjętego w zamian za pojazd oddany do kapitalnego remontu, ustala się na podstawie komisyjnego szacunku zużycia otrzymanego pojazdu.

13. Umorzenie środków trwałych zmniejsza się o rzeczywisty koszt zakończonych kapitalnych remontów własnych środków trwałych, pokryty ze środków specjalnych, przeznaczonych na finansowanie remontów kapitalnych. Rzeczywiste koszty zakończonych kapitalnych remontów własnych środków trwałych księguje się jako zmniejszenie umorzenia środków trwałych, wykazanego w ewidencji syntetycznej, oraz na szczegółowe karty właściwych obiektów inwentarzowych pod datą zakończenia kapitalnego remontu. Za datę zakończenia kapitalnego remontu uważa się datę protokolarnego przyjęcia kapitalnego remontu.