Wynagradzanie niektórych pracowników zatrudnionych w wojewódzkich zarządach aptek.

Monitor Polski

M.P.1966.28.145

Akt utracił moc

Wersja od: 1 czerwca 1966 r.

UCHWAŁA Nr 145

RADY MINISTRÓW

z dnia 27 maja 1966 r.

w sprawie wynagradzania niektórych pracowników zatrudnionych w wojewódzkich zarządach aptek.

§  1.

1. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w uzgodnieniu z Zarządem Głównym Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia oraz w porozumieniu z Przewodniczącym Komitetu Pracy i Płac ustali:

1) stawki wynagrodzenia podstawowego dla niektórych pracowników zatrudnionych w wojewódzkich zarządach aptek w granicach od zł 850 do zł 4.500 miesięcznie przy zatrudnieniu w wymiarze 46 godzin tygodniowo,

2) zasady premiowania niektórych pracowników umysłowych w wysokości do 20% oraz niektórych pracowników fizycznych w wysokości do 25% wynagrodzenia podstawowego za wykonanie określonych zadań,

3) stanowiska, do których przywiązane jest dodatkowe wynagrodzenie za szczególne warunki pracy w wysokości 10% dotychczasowego wynagrodzenia zasadniczego,

4) zasady wynagradzania i premiowania rzemieślników na podstawie uchwały nr 14 Rady Ministrów z dnia 26 stycznia 1965 r. w sprawie regulacji płac niektórych pracowników przedsiębiorstw handlu wewnętrznego.

2. Przepis ust. 1 nie dotyczy pracowników aptek i punktów aptecznych, laboratoriów kontrolnych oraz pracowników zatrudnionych przy pilnowaniu.

3. Znosi się dotychczasowe dodatki specjalne w wysokości od 10 do 25% wynagrodzenia zasadniczego, przysługujące magistrom farmacji, prowizorom farmacji, aptekarzom aprobowanym, pomocnikom aptekarskim i asystentom aptecznym.

§ 2. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w uzgodnieniu z Zarządem Głównym Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia ustali wykaz pracowników, którym nie przysługuje dodatkowe wynagrodzenie za pracę wykonywaną poza normalnymi godzinami pracy.

§ 3. Zwiększa się osobowy fundusz płac wojewódzkim zarządom aptek na rok 1966 o 10,5 mln zł w stosunku rocznym, z czego 2,1 mln zł stanowi fundusz płac z tytułu likwidacji dotychczasowych premii za przekraczanie planów produkcji i fasunków w laboratoriach galenowych i fasowniach, jako pozorne skutki finansowe.

§ 4. Średnia podwyżka na 1 pracownika nie może wynieść więcej niż 113 zł brutto miesięcznie.

§  5.

1. Dla pracowników objętych uchwałą przejściowy dodatek mieszkaniowy, wprowadzony uchwałą nr 187 Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1965 r. w sprawie wprowadzenia przejściowego dodatku mieszkaniowego (Monitor Polski Nr 43, poz. 239), w kwocie ustalonej przez wynajmującego w wyciągu z karty lokatorskiej, ulega z dniem 1 czerwca 1966 r. trwałemu zmniejszeniu o kwotę równą 50% podwyżki wynagrodzenia netto, uzyskanej w wyniku regulacji, nie wyższą jednak od dodatku mieszkaniowego.

2. Przez podwyżkę wynagrodzenia należy rozumieć wzrost netto stałych elementów wynagrodzenia, tj. wynagrodzenia podstawowego oraz dopłat do tego wynagrodzenia w głównym miejscu pracy.

3. W razie gdy kwota podwyżki (ust. 2) jest niższa niż 200% pełnego dodatku, pozostałą część dodatku po potrąceniu kwoty określonej w ust. 1 i 2 wypłaca się do dnia 31 grudnia 1966 r.

4. Począwszy od 1 stycznia 1967 r. ustalanie wysokości pozostałej części dodatku następuje w okresach półrocznych.

5. Za podstawę do określenia wysokości pozostałej części dodatku na każde półrocze, począwszy od I półrocza 1967 r., przyjmuje się porównanie średniomiesięcznego zarobku netto z poprzedniego półrocza ze średniomiesięcznym zarobkiem netto z okresu bazowego, tj. od 1 września 1964 r. do 31 sierpnia 1965 r., powiększonego o kwotę podwyżki wynagrodzenia netto w dniu 1 czerwca 1966 r. (ust. 2).

6. Wzrost zarobku w stosunku do powiększonego zgodnie z ust. 5 zarobku bazowego skutkuje obniżenie w następnym półroczu dodatku, o którym mowa w ust. 3, w wysokości 50% uzyskanego wzrostu zarobku netto.

7. W razie uzyskania w przekroju rocznym, począwszy od 1967 r., średniomiesięcznego wzrostu zarobku w wysokości co najmniej 200% kwoty dodatku, o którym mowa w ust. 3, następuje trwała utrata dodatku, niezależnie od wysokości zarobku uzyskiwanego w późniejszych okresach. W tym celu - niezależnie od obliczeń półrocznych - dokonuje się obliczeń zarobku osiągniętego w każdym roku kalendarzowym.

8. W zakresie uregulowanym niniejszą uchwalą nie mają zastosowania przepisy uchwały nr 187 Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1965 r. w sprawie wprowadzenia przejściowego dodatku mieszkaniowego (Monitor Polski Nr 43, poz. 239).

9. Przewodniczący Komitetu Pracy i Płac może określić w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Centralną Radą Związków Zawodowych sposób rozliczenia przejściowych dodatków mieszkaniowych, wypłaconych za miesiąc czerwiec 1966 r., z uwzględnieniem przepisów ust. 1-8.

§ 6. Pracownikom objętym uchwałą nie przysługuje:

1) dodatek pobierany dotychczas w myśl uchwały nr 103 Rady Ministrów z dnia 16 marca 1963 r. w sprawie podwyżki wynagrodzeń za pracę najniżej zarabiających pracowników przedsiębiorstw, instytucji i urzędów oraz obniżenia skali podatku od wynagrodzeń (Monitor Polski Nr 25, poz. 124),

2) dodatek określony w uchwale nr 301 Rady Ministrów z dnia 14 września 1963 r. w sprawie wprowadzenia przejściowego dodatku kwartalnego dla pracujących.

§ 7. Upoważnia się Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej do zawarcia z Zarządem Głównym Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia dodatkowego protokołu do zbiorowego układu pracy pracowników aptek z dnia 31 grudnia 1958 r. przy uwzględnieniu przepisów niniejszej uchwały.

§ 8. W zakresie unormowanym niniejszą uchwałą tracą moc dotychczasowe przepisy.

§ 9. Wykonanie uchwały porucza się Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej, Przewodniczącemu Komitetu Pracy i Płac oraz Ministrowi Finansów.

§ 10. Uchwała wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 czerwca 1966 r., z tym że podwyżka wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 1966 r. wynikająca z regulacji ulega zmniejszeniu o wypłacony za ten miesiąc dodatek mieszkaniowy lub odpowiednią jego część, jeżeli pracownik traci wskutek podwyżki prawo do tego dodatku w całości lub w części.