Wyjątki od zakazów ustalonych w art. 48 ust. 1 Prawa lotniczego.

Monitor Polski

M.P.1990.15.118

Akt utracił moc

Wersja od: 25 kwietnia 1990 r.

ZARZĄDZENIE

MINISTRA TRANSPORTU I GOSPODARKI MORSKIEJ

z dnia 3 kwietnia 1990 r.

w sprawie wyjątków od zakazów ustalonych w art. 48 ust. 1 Prawa lotniczego.

Na podstawie art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 31 maja 1962 r. - Prawo lotnicze (Dz. U. Nr 32, poz. 153, z 1984 r. Nr 53, poz. 272, z 1987 r. Nr 33, poz. 180, z 1988 r. Nr 41, poz. 324 i z 1989 r. Nr 35, poz. 192) zarządza się, co następuje:

§  1.

1. Lot akrobacyjny nad osiedlem lub innym skupiskiem ludności może być wykonany w strefie lotów akrobacyjnych wyznaczonej:

1) przez zarządzającego lotniskiem (lądowiskiem),

2) w programie publicznych pokazów lotniczych, przez organizatora pokazów.

2. Strefę lotów akrobacyjnych, o której mowa w ust. 1, można wyznaczyć tylko wtedy, gdy nie ma możliwości wyznaczenia jej poza terenem zabudowanym. Położenie tej strefy powinno być wybrane tak, aby znajdowało się nad terenem o najmniejszej zawartości zabudowy.

3. Strefy lotów akrobacyjnych, o których mowa w ust. 1, powinny być usytuowane w zasięgu obserwacji tych lotów z miejsca ich kierowania. Usytuowanie to powinno umożliwiać wylądowanie statku powietrznego na lotnisku (lądowisku) w sytuacji awaryjnej, a gdy takiej możliwości nie ma, to poza terenem zabudowanym, wyznaczonym przed lotem.

4. Lot akrobacyjny, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, może być wykonywany na wysokość nie mniejszej niż 500 m nad terenem.

5. Lot akrobacyjny, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, może być wykonywany na wysokości nie mniejszej niż 300 m nad terenem.

§  2.

1. Lot próbny nad osiedlem lub innym skupiskiem ludności może być wykonywany, jeżeli:

1) po starcie lub przy podejściu do lądowania albo w locie po kręgu nad lotniskiem nie można uniknąć przelotu nad osiedlem lub innym skupiskiem ludności,

2) dla lotu poza lotniskiem została wyznaczona bezpieczna wysokość, gwarantująca, w razie konieczności, wykonywanie przymusowego lądowania poza osiedlem lub innym skupiskiem ludności.

2. Nie mogą być wykonywane nad osiedlem lub innym skupiskiem ludności loty próbne o charakterze akrobacyjnym lub mogącym spowodować obniżenie wytrzymałości konstrukcji statku powietrznego.

§  3.

1. Ze statku powietrznego w czasie lotu mogą być dokonywane zgodnie z zadaniem lotu następujące zrzuty, z zastrzeżeniem ust. 2:

1) balastu w postaci wody lub przesianego piasku,

2) paliwa ze zbiorników statku powietrznego - w ramach prób,

3) urządzeń i środków niezbędnych do akcji ratowniczej,

4) urządzeń i środków ratowniczych - w ramach ich prób,

5) wody i innych środków gaśniczych podczas patrolowania przeciwpożarowego i akcji gaśniczej,

6) linek holowniczych, holowanych transparentów i flag,

7) środków chemicznych, nawozów, ziarna siewnego itp. - w ramach działań agrolotniczych,

8) ulotek, przedmiotów podwieszonych na spadochronach i meldunków ciężarkowych,

9) innych przedmiotów, których zrzut jest uzasadniony potrzebą gospodarczą lub potrzebą uatrakcyjnienia imprez i uroczystości.

2. Zrzuty, o których mowa w ust. 1, oraz zrzuty dokonywane w sytuacjach awaryjnych (w szczególności dla uniknięcia wypadku lotniczego, dla wykonywania przymusowego lądowania lub w celu utrzymania bezpiecznej wysokości lotu) urządzeń, środków lub przedmiotów znajdujących się na statku powietrznym, mogą być wykonywane wówczas, gdy nie naruszają bezpieczeństwa statku powietrznego, z którego dokonuje się zrzutu, innych statków powietrznych znajdujących się w locie oraz ludzi i mienia na powierzchni ziemi i wody.

3. O planowanych zrzutach ze statków powietrznych, o których mowa w ust. 1 pkt 2-5, 8 i 9, powinien być zawiadomiony, przed rozpoczęciem lotu, właściwy organ służby ruchu lotniczego. Zrzut paliwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i w ust. 2, powinien być wykonany zgodnie z warunkami określonymi przez właściwy organ służby ruchu lotniczego, chyba że statkowi grozi niebezpieczeństwo i nie jest możliwe ustalenie tych warunków.

§ 4. Osoby wykonujące zdjęcia fotograficzne ze statków powietrznych znajdujących się w polskiej przestrzeni powietrznej powinny dysponować odpowiednim zezwoleniem wydanym na podstawie odrębnych przepisów.

§  5.

1. Urządzenia łączności znajdujące się na statku powietrznym mogą być używane przez dowódcę statku powietrznego lub przez osobę upoważnioną do przekazywania i odbierania wiadomości nie związanych z zadaniem lub potrzebami lotu, a dotyczących:

1) stanu technicznego statku powietrznego,

2) życia lub zdrowia osób znajdujących się na pokładzie statku powietrznego,

3) wypadku lotniczego lub niebezpieczeństwa grożącego innemu statkowi powietrznemu lub jednostce pływającej,

4) niezwykłego lub niebezpiecznego zjawiska atmosferycznego,

5) zaobserwowanego ogniska pożaru,

6) katastrofy lub klęski żywiołowej,

7) innych uzasadnionych przypadków.

2. Używanie znajdujących się na statku powietrznym urządzeń łączności do celów określonych w ust. 1 nie powinno utrudniać przekazywania i odbierania wiadomości bezpośrednio związanych z bezpieczeństwem statku powietrznego.

§ 6. Traci moc zarządzenie Ministra Komunikacji z dnia 1 sierpnia 1964 r. w sprawie wyjątków od zakazów ustalonych w art. 48 ust. 1 Prawa lotniczego (Monitor Polski Nr 53, poz. 256).

§ 7. Zarządzenie wchodzi w życie z dniem 1 maja 1990 r.