§ 1. - Uznawanie środków trwałych za trwale nieczynne.

Monitor Polski

M.P.1963.71.356

Akt utracił moc

Wersja od: 26 września 1963 r.

§  1.

1. Do środków trwałych uznanych za trwale nieczynne, o których mowa w § 8 ust. 3 uchwały nr 534 Rady Ministrów z dnia 13 grudnia 1961 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych (Monitor Polski z 1961 r. Nr 97, poz. 408 i z 1963 r. Nr 10, poz. 48) zalicza się:

1) środki trwałe znajdujące się w zakładzie całkowicie nieczynnym zgodnie z planem techniczno-ekonomicznym przedsiębiorstwa,

2) środki trwałe znajdujące się w wydziale produkcyjnym całkowicie nieczynnym zgodnie z planem techniczno-ekonomicznym przedsiębiorstwa, jeżeli nieczynność wydziału trwa bez przerwy dłużej niż pół roku,

3) agregaty łącznie z wyposażeniem całkowicie nieczynne zgodnie z planem techniczno-ekonomicznym przedsiębiorstwa, jeżeli ich nieczynność trwa bez przerwy dłużej niż pół roku,

4) środki trwałe przeznaczone dla produkcji specjalnej i takichże usług całkowicie nieczynne zgodnie z planem techniczno-ekonomicznym przedsiębiorstwa,

5) środki trwałe przeznaczone dla przyszłych użytkowników, znajdujące się w jednostkach nadzoru inwestycyjnego.

2. Nieczynność, o której mowa w ust. 1 pkt 1-4, nie może być wywołana sezonowością działalności.

3. Pojedyncze obiekty środków trwałych, zgłoszone do upłynnienia, nie mogą być uznane za trwale nieczynne, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 1.

4. W przypadkach uzasadnionych potrzebami branżowymi właściwi ministrowie mogą ustalić inne niż podane w ust. 1 przypadki, powodujące uznanie środków trwałych za trwale nieczynne.