USA-Polska. Umowa o ochronie określonych dóbr kultury. Waszyngton.2004.05.11.

Monitor Polski

M.P.2010.71.902

Akt obowiązujący

Wersja od: 3 sierpnia 2010 r.

UMOWA

między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o ochronie określonych dóbr kultury,

podpisana w Waszyngtonie dnia 11 maja 2004 r.

UMOWA

MIĘDZY

RZĄDEM RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

A

RZĄDEM STANÓW ZJEDNOCZONYCH AMERYKI

O

OCHRONIE OKREŚLONYCH DÓBR KULTURY

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej oraz Rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki, zwane dalej "Stronami",

wyrażając pragnienie pomyślnej współpracy w dziedzinie ochrony dóbr kultury,

żywiąc przekonanie o tym, że współpraca ta przyczyni się do zacieśnienia licznych kontaktów pomiędzy Stronami,

mając na uwadze szacunek należny podstawowym prawom człowieka oraz dążąc do upowszechnienia zrozumienia, tolerancji i przyjaźni między wszystkimi narodami, grupami religijnymi i rasowymi,

żywiąc przekonanie o tym, że należy szanować godność każdego człowieka i wartość każdej kultury oraz, że wszystkie kultury tworzą cząstkę wspólnego dziedzictwa ludzkości,

pragnąc zapewnienia skuteczniejszej ochrony dziedzictwa kulturowego oraz umożliwienia dostępu do skarbów kultur narodowych oraz kultury światowej,

zważywszy, że uszkodzenie lub zniszczenie dóbr należących do dziedzictwa kulturowego stanowi szkodliwe zubożenie dziedzictwa wszystkich narodów świata,

zważywszy, że ochrona dziedzictwa kulturowego może być skuteczna tylko wtedy, gdy opiera się na ścisłej współpracy pomiędzy wszystkimi państwami,

kierując się zasadami Aktu Końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, podpisanego w Helsinkach dnia 1 sierpnia 1975 roku,

pragnąc określić działania zmierzające do wdrożenia postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego, przyjętej w Paryżu dnia 16 listopada 1972 roku, w odniesieniu do dóbr kultury ofiar ludobójstwa,

uzgodniły, co następuje:

ARTYKUŁ 1

1. Każda ze Stron podejmie stosowne działania, aby jej polityka i praktyka, w ramach obowiązujących przepisów prawnych, ułatwiały ochronę dziedzictwa kulturowego grup narodowych, religijnych i etnicznych, dalej zwanych "grupami", które zamieszkują lub zamieszkiwały na jej terytorium, w tym szczególnie tych, które padły ofiarą ludobójstwa podczas drugiej wojny światowej. Strony mogą także podejmować wspólne inicjatywy mające na celu zapewnienie ochrony ważnego dla nich dziedzictwa kulturowego, które znajduje się na terenie państw trzecich i inicjatywy te zostały przez te państwa zaakceptowane.

2. Określenie "dziedzictwo kulturowe", dla celów niniejszej Umowy, oznacza miejsca kultu, miejsca o znaczeniu historycznym, cmentarze oraz pomniki wzniesione ku czci zmarłych, a ponadto materiały archiwalne oraz inne oryginalne materiały, które odnoszą się do takich obiektów.

ARTYKUŁ 2 Każda ze Stron, w ramach obowiązujących przepisów prawnych, zapewni, że dziedzictwo kulturowe grup, o których mowa w Artykule 1 ustęp 1 oraz obywatele państwa drugiej Strony będą traktowani bez dyskryminacji przy stosowaniu przepisów prawnych państw Stron, dotyczących:

(a) ochrony ich dziedzictwa kulturowego,

(b) możliwości uczestniczenia w działaniach mających na celu ochronę ich dziedzictwa kulturowego,

(c) powszechnego dostępu do niego.

ARTYKUŁ 3 Strony będą współpracować przy identyfikacji poszczególnych obiektów dziedzictwa kulturowego, o którym mowa w Artykule 1 ustęp 2, a zwłaszcza tych, którym grozi pogorszenie stanu lub zniszczenie.

ARTYKUŁ 4

1. W przypadku, gdy którakolwiek z grup, o których mowa w Artykule 1 ustęp 1, nie jest w stanie samodzielnie zapewnić właściwej ochrony jej dziedzictwa kulturowego, może zwrócić się do drugiej Strony o stosowną pomoc finansową.

2. Strony rozważą również możliwość wykorzystania innych form działalności w dziedzinie ochrony dziedzictwa kulturowego, przewidzianych przez krajowy porządek prawny.

ARTYKUŁ 5

1. Niniejszym tworzy się Wspólną Konsultacyjną Komisję Dziedzictwa Kulturowego, zwaną dalej "Komisją", do której każda ze Stron wyznaczy nie więcej niż 5 członków.

2. Zadaniem Komisji będzie wyrażanie opinii w zakresie ochrony dziedzictwa kulturowego, o którym mowa w Artykule 1 ustęp 2. Przyjęcie opinii przez Komisję wymaga zgody wszystkich jej członków.

3. Każda ze Stron ponosić będzie koszty związane z udziałem wyznaczonych przez siebie członków Komisji i ich doradców w pracach Komisji.

ARTYKUŁ 6

1. Obiekty dziedzictwa kulturowego, które posiadają szczególne znaczenie dla obu Stron będą, na wniosek Komisji, stosownie do obowiązujących przepisów prawnych, przedstawiane właściwym organom, celem wszczęcia procedury zmierzającej do wpisania tych obiektów do rejestru zabytków.

2. Obiekty dziedzictwa kulturowego wpisane do rejestru zabytków będą chronione oraz oznaczone zgodnie z prawem każdej ze Stron, w granicach środków finansowych dostępnych na te cele. W miarę możliwości, Strony zapewnią powszechny dostęp do tych obiektów.

ARTYKUŁ 7

1. Strony, w celu wykonania Umowy, wyznaczą swoje Organy Wykonawcze.

2. Organem Wykonawczym Strony polskiej będzie Minister Kultury.

3. Organem Wykonawczym Strony amerykańskiej będzie Komisja USA do spraw Zachowania Dziedzictwa Amerykańskiego za Granicą.

4. Każda ze Stron będzie mogła dokonać zmiany swojego Organu Wykonawczego, o czym poinformuje drugą Stronę drogą dyplomatyczną.

ARTYKUŁ 8 Niniejsza Umowa będzie wykonywana przez Strony w ramach dostępnych środków finansowych i w takim zakresie, w jakim nie naruszy przepisów prawnych obowiązujących na terytoriach każdej ze Stron.

ARTYKUŁ 9

1. Niniejsza Umowa wejdzie w życie po wymianie not stwierdzających spełnienie odpowiednich wymagań prawa wewnętrznego każdej ze Stron. Umowa wejdzie w życie w dniu otrzymania noty późniejszej, potwierdzającej to przyjęcie.

2. Niniejsza Umowa jest zawarta na czas nieokreślony. Może zostać wypowiedziana przez każdą ze Stron w drodze notyfikacji. W takim przypadku utraci moc po upływie sześciu miesięcy od dnia otrzymania wypowiedzenia.

Sporządzono w Waszyngtonie, dnia 11 maja 2004 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i angielskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne.