§ 2. - Tryb ustalania cen na produkty nietypowe i usługi nietypowe wykonywane przez przedsiębiorstwa podległe Ministrowi Kolei, świadczone w obrębie gospodarki uspołecznionej.

Monitor Polski

M.P.1955.18.188

Akt utracił moc

Wersja od: 1 marca 1955 r.

§  2.

1. Podstawę do ustalenia cen produktów nietypowych lub opłat za nietypowe usługi, o których mowa w § 1, stanowi kalkulacja planowanego kosztu własnego sporządzona przez dostawcę (wykonawcę) według wzorów obowiązujących dla przedsiębiorstw podległych Ministrowi Kolei.

2. Kalkulacja powinna być oparta na ścisłych danych technicznych, a w szczególności na rysunkach, szkicach i wzorach, na podstawie których ustala się ilości i rodzaje materiałów podstawowych (bezpośrednich) oraz czas robocizny bezpośredniej, potrzebnych do wykonania nietypowego wyrobu lub nietypowej usługi. Podstawowymi elementami do ustalenia ilości materiałów powinny być w miarę możności techniczne normy zużycia materiałów, a do ustalenia ilości pracogodzin robocizny bezpośredniej - techniczne normy pracy, określające niezbędnie konieczny czas do wykonania części produktu lub usługi w poszczególnej fazie procesu produkcyjnego.

3. Odpowiednia komórka przedsiębiorstwa lub zakładu ustala na podstawie materiału, o którym mowa w ust. 2, planowany koszt własny produktu lub usługi według obowiązujących zasad kalkulacji, przyjmując:

1) koszt materiału według cen obowiązujących w dniu sporządzania kalkulacji, przy czym narzut kosztów zakupu oblicza się w stosunku do wartości materiałów wykazanej w kalkulacji; w przypadku korzystania z obróbki obcej (usług obcych) wykazuje się w odrębnej pozycji rodzaj obróbki lub usługi oraz przewidziany jej koszt (na podstawie cennika lub w uzgodnieniu z przedsiębiorstwem dokonującym obróbki lub wykonującym usługę);

2) koszty robocizny bezpośredniej według obowiązującego taryfikatora robót i obowiązujących stawek płac;

3) koszty pośrednie (wydziałowe, ogólnofabryczne, ogólnozakładowe, koszty zaopatrzenia materiałowego, koszty zbytu) według procentowego narzutu wynikającego z planu techniczno-ekonomiczno-finansowego; wyliczenie narzutów kosztów wydziałowych przeprowadza się w oparciu o planowe stawki procentowe poszczególnych wydziałów, uczestniczących w wykonaniu danego produktu nietypowego lub usługi nietypowej.