Stan bezpieczeństwa i porządku publicznego w Państwie.
M.P.1999.26.390
Akt nienormatywnyUCHWAŁA
SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
z dnia 22 lipca 1999 r.
w sprawie stanu bezpieczeństwa i porządku publicznego w Polsce.
Prezes Rady Ministrów w piśmie przewodnim do raportu stwierdza, że "dokument ten jest wykonaniem skierowanej do Rady Ministrów uchwały Sejmu z dnia 30 września 1998 r." Forma, struktura i treść raportu nie uzasadniają dostatecznie tego twierdzenia.
Raport bowiem nie obejmuje:
a tych właśnie materii dotyczyła uchwała Sejmu. Także forma i struktura raportu będącego opisem rzeczywistości przy pomocy wątpliwych narzędzi statystycznych, uzupełnionych pewnymi elementami diagnostycznymi i prognostycznymi, kończącego się apelem o generalne zwiększenie wydatków na bezpieczeństwo publiczne - w żadnym wypadku nie jest właściwa dla świadomie ukierunkowanego programu działania. Brak jasno określonych celów pierwszo- i drugoplanowych, zadań, określenia podmiotów, które będą je wykonywać, kalendarza i planu budżetowego.
Sejm uważa, że - niezależnie od konstytucyjnej odpowiedzialności Rady Ministrów - stan bezpieczeństwa i porządku publicznego powinien być wspólną troską nie tylko Rady Ministrów, ale także polityków, w tym rządzącej koalicji i opozycji parlamentarnej.
Narastające zagrożenie przestępczością powinno skłonić wszystkie siły polityczne do wspólnych prac nad jej powstrzymaniem. Punktem wyjścia musi być rzetelna ocena stanu bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz ich zagrożeń. Taka rzetelna ocena umożliwia analizę instrumentów prawnych i organizacyjnych oraz skuteczności ich stosowania.
Przekazany Sejmowi rządowy raport pt. "Ocena stanu bezpieczeństwa i porządku publicznego w Polsce" dotyczy sytuacji w 1998 r. Wskazuje on, że:
Sejm uważa, że w warstwie faktograficznej rządowy raport odzwierciedla aktualny stan bezpieczeństwa obywateli.
Sejm nie może zgodzić się jednak z konkluzją raportu, który zakłada, że możliwe jest ewentualne ograniczenie wzrostu przestępczości, co zależy głównie od całokształtu polityki społecznej i ekonomicznej państwa. Zdaniem Sejmu celem nie powinno być ograniczenie tempa wzrostu przestępczości, lecz doprowadzenie do rzeczywistego spadku zagrożeń i liczby popełnianych przestępstw. Przyjęcie takiego założenia wymagałoby znacznie bardziej zdeterminowanych działań Rady Ministrów i władz lokalnych. Zdaniem Sejmu takie sprecyzowanie celów mogłoby liczyć na poparcie społeczne i współdziałanie wszystkich sił politycznych.
Wobec niedostatków i luk obecnego raportu - Rada Ministrów winna przedłożyć Sejmowi, wraz z projektem ustawy budżetowej na rok 2000, projekt Krajowego Programu Zwalczania Przestępczości, przekonsultowanego z organizacjami samorządu terytorialnego. Program taki powinien zawierać propozycje niezbędnych zmian prawnych i organizacyjnych, zestawienie podmiotów odpowiedzialnych za ich przeprowadzenie, kalendarz oraz kilkuletni plan finansowania organów porządku publicznego, powiązany ze wzrostem efektywności ich działania. Zdaniem Sejmu istnieją możliwości istotnej poprawy stanu bezpieczeństwa obywateli.