Rozwój i lepsze wykorzystanie potencjału rzemiosła.

Monitor Polski

M.P.1987.13.112

Akt utracił moc

Wersja od: 29 kwietnia 1987 r.

UCHWAŁA Nr 33

RADY MINISTRÓW

z dnia 23 marca 1987 r.

w sprawie rozwoju i lepszego wykorzystania potencjału rzemiosła.

W celu stworzenia korzystnych warunków rozwoju oraz wykorzystania potencjału rzemiosła do zaspokojenia ważnych potrzeb społecznych i gospodarczych Rada Ministrów uchwala, co następuje:

§  1.

1. W toku realizacji programów rozwoju drobnej wytwórczości i usług na lata 1986-1990 terenowe organy administracji państwowej, uwzględniając warunki lokalne, będą dążyć do zapewnienia rozwoju i efektywniejszego wykorzystania potencjału rzemiosła, zgodnie z potrzebami społeczno-gospodarczymi terenu. Dotyczy to w szczególności:

1) usług bytowych, w tym zwłaszcza usług konserwacyjno-naprawczych i remontowych, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb ludności małych miast i wsi,

2) przetwórstwa rolno-spożywczego, budowy małych piekarni i ciastkarni, masarni, młynów gospodarczych, wytwórni wód gazowanych itp.,

3) produkcji materiałów w oparciu o surowce lokalne i odpadowe, zwłaszcza na potrzeby budownictwa mieszkaniowego,

4) regeneracji części zamiennych i podzespołów, produkcji części zamiennych, szczególnie do maszyn i narzędzi rolniczych, oraz części zamiennych na zaopatrzenie usług bytowych,

5) produkcji i usług na eksport, zwłaszcza usług specjalistycznych, wyrobów charakterystycznych dla rzemieślniczego sposobu wytwarzania, wyrobów rzemiosła artystycznego, jak również produkcji antyimportowej,

6) usług i produkcji maszyn, urządzeń oraz innych artykułów na rzecz ochrony środowiska,

7) wdrażania osiągnięć naukowo-technicznych i produkcji polegającej na zastosowaniu osiągnięć naukowo-technicznych, w szczególności specjalistycznego oprzyrządowania i aparatury kontrolno-pomiarowej.

2. Terenowe organy administracji państwowej, po zasięgnięciu opinii właściwych organizacji rzemiosła, do końca I półrocza 1987 r. dokonają przeglądu oraz oceny potrzeb społecznych i gospodarczych, których charakter i usytuowanie wskazuje na celowość szerszego wykorzystania potencjału gospodarczego rzemiosła do ich zaspokajania, i określą kierunki dalszych prac mających na celu rozwój rzemiosła.

§  2.

1. Terenowe organy administracji państwowej, wydając uprawnienia do prowadzenia działalności rzemieślniczej, powinny preferować kierunki działalności gospodarczej, określone w § 1, a zwłaszcza potrzeby wynikające z nie zaspokojonego popytu na usługi i wyroby rzemieślnicze.

2. Polityka wydawania uprawnień, o których mowa w ust. 1, powinna być wspierana przez:

1) przydziały lokali i działek pod budowę zakładów rzemieślniczych,

2) zaopatrywanie usług bytowych, szczególnie ważnych dla danego terenu, z puli towarów i materiałów rynkowych będących w dyspozycji wojewodów (prezydentów miast: stołecznego Warszawy, Krakowa i Łodzi).

3. Polityka wydawania uprawnień, o których mowa w ust. 1, powinna w szczególności uwzględniać:

1) dążenie do rejestrowania działalności gospodarczej prowadzonej bez wymaganych uprawnień,

2) możliwości zatrudnienia emerytów i rencistów,

3) występowanie lokalnych nadwyżek wolnych rąk do pracy.

§ 3. Terenowe organy administracji państwowej, w celu zapewnienia realizacji zadań zawartych w programach, o których mowa w § 1, w porozumieniu z właściwymi jednostkami organizacyjnymi będą występować do rad narodowych z wnioskami w sprawie zakresu i poziomu ulg w podatku od nieruchomości dla zakładów rzemieślniczych świadczących usługi bytowe i wdrażających osiągnięcia naukowo-techniczne, zakładów rzemiosł artystycznych lub wymagających lokali o znacznej powierzchni oraz z wnioskami o niezbędne ulgi i zwolnienia w innych podatkach i opłatach lokalnych, a także w świadczeniach na fundusz miejski i gminny.

§ 4. Minister Finansów w ramach obowiązujących zasad opodatkowania zapewni stosowanie ulg i zwolnień wspierających rozwój działalności, o której mowa w § 1, dostosowując okresowo system tych ulg i zwolnień do zmieniających się warunków wykonywania tej działalności.

§ 5. W ramach obowiązującego systemu zaopatrzenia dla drobnej wytwórczości należy ująć potrzeby zaopatrzenia rzemiosła w zakresie materiałów, paliw, energii i maszyn, z uwzględnieniem remontów, budowy, modernizacji i konserwacji obiektów służących działalności wytwórczej i usługowej rzemiosła.

§ 6. Zaleca się Prezesom Narodowego Banku Polskiego i Zarządu Banku Gospodarki Żywnościowej, aby w polityce kredytowej w ramach własnych środków w szerszym zakresie uwzględniali rozwój działalności rzemieślniczej, o której mowa w § 1, zarówno w dostępie do kredytu, jak i w stawkach oprocentowania.

§ 7. Uchwała wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.