Ramowy plan kont na rok 1953 dla prowadzonych według zasad rozrachunku gospodarczego państwowych przedsiębiorstw przemysłu drobnego.
M.P.1952.A-59.903
Akt utracił mocZARZĄDZENIE
MINISTRA FINANSÓW
z dnia 26 maja 1952 r.
w sprawie ramowego planu kont na rok 1953 dla prowadzonych według zasad rozrachunku gospodarczego państwowych przedsiębiorstw przemysłu drobnego. *
ZAŁĄCZNIK Nr 1
RAMOWY PLAN KONT DLA PAŃSTWOWYCH PRZEDSIĘBIORSTW PRZEMYSŁU DROBNEGO
RAMOWY PLAN KONT DLA PAŃSTWOWYCH PRZEDSIĘBIORSTW PRZEMYSŁU DROBNEGO
2. Umorzenie środków trwałych,
3. Inwestycje,
4. Remonty kapitalne,
5. Finansowanie inwestycji i remontów kapitalnych,
6. Fundusz statutowy,
7. Środki oddane i otrzymane,
8. Kasa,
9. Rachunki bankowe, akredytywy i inne środki pieniężne,
10. Kredyty bankowe,
11. Odbiorcy,
12. Dostawcy,
13. Dostawy nie fakturowane,
14. Pracownicy za płace,
15. Pracownicy za sumy do rozliczenia,
17. Roszczenia z tytułu mank, ubytków i strat,
18. Rozrachunki publiczno-prawne,
19. Rozrachunki wewnętrzno-branżowe,
20. Rozliczenie amortyzacji,
21. Fundusze specjalne,
22. Rozliczenia międzyokresowe,
23. Rozliczenie faktur i materiałów,
24. Materiały w magazynie,
25. Materiały w przerobie,
26. Przedmioty nietrwałe,
27. Płace,
28. Produkcja,
29. Koszty bezpieczeństwa i higieny pracy,
30. Koszty ogólne,
31. Braki,
32. Gospodarka nieprzemysłowa,
33. Wyroby gotowe,
34. Towary w sieci handlowej,
35. Odchylenia od cen ewidencyjnych towarów,
36. Towary wysłane i usługi wykonane,
37. Podatek obrotowy i koszty związane ze sprzedażą,
38. Sprzedaż,
39. Straty i zyski.
ZAŁĄCZNIK Nr 2
OGÓLNE ZASADY FUNKCJONOWANIA KONT RAMOWEGO PLANU KONT DLA PAŃSTWOWYCH PRZEDSIĘBIORSTW PRZEMYSŁU DROBNEGO
OGÓLNE ZASADY FUNKCJONOWANIA KONT RAMOWEGO PLANU KONT DLA PAŃSTWOWYCH PRZEDSIĘBIORSTW PRZEMYSŁU DROBNEGO
1.
Środki trwałe.
Środki trwałe.
O zakwalifikowaniu poszczególnych przedmiotów majątkowych do środków trwałych decydują kryteria ustalone w obowiązujących przepisach.
Zwiększenie wartości środków trwałych może nastąpić w wyniku:
We wszystkich powyższych przypadkach przyrostem wartości obciąża się konto 1 na dobro konta 6. "Fundusz statutowy".
W przypadkach wymienionych w pkt 2-6 zwiększeniu wartości środków trwałych towarzyszy zwiększenie umorzenia, które księgowane jest: Wn 6. "Fundusz statutowy", Ma 2. "Umorzenie środków trwałych".
Zmniejszenie wartości środków trwałych może nastąpić na skutek:
We wszystkich wymienionych przypadkach zmniejszenie wartości inwentarzowej (Ma 1) oraz zmniejszenie umorzeń (Wn 2) księgowane jest w korespondencji z kontem 6. "Fundusz statutowy".
Na koncie 1. "Środki trwałe" ujmuje się także inwestycje dokonane w dzierżawionych środkach trwałych. Umorzenie wartości tych inwestycji księgowane jest bezpośrednio na stronie Ma konta 1 i na stronie Wn konta 6. "Fundusz Statutowy".
Po upływie terminu dzierżawy inwestycje wraz z umorzeniem przejmuje wydzierżawiający, przy czym odpowiednie zapisy przeprowadza się analogicznie do nieodpłatnego przekazania środków trwałych.
Ewidencja szczegółowa środków trwałych i inwestycji w dzierżawionych środkach trwałych z podziałem na poszczególne obiekty lub grupy obiektów prowadzona jest w kartotece analitycznej.
2.
Umorzenie środków trwałych.
Umorzenie środków trwałych.
W ciężar konta 2 księgowana jest wartość zakończonych remontów kapitalnych do wysokości umorzeń remontowanych obiektów (Ma 6) oraz zmniejszenie wartości umorzeń związane ze zmniejszeniem wartości inwentarzowej środków trwałych. Saldo konta 2 uwidacznia się w danych uzupełniających do bilansu (patrz uwagi do konta 1).
3.
Inwestycje.
Inwestycje.
W ciężar konta 3 księguje się:
Ponadto na stronie Wn konta 3 księguje się koszty bankowe w korespondencji z kontem 5. "Finansowanie inwestycji i remontów kapitalnych" bądź 9. "Rachunki bankowe, akredytywy i inne środki pieniężne".
Zaliczki wypłacone dostawcom inwestycyjnym księguje się na koncie 12. "Dostawcy".
Po zakończeniu inwestycji (któremu w zasadzie towarzyszy zapis: Wn 1, Ma 6) i zatwierdzeniu bilansu suma poniesionych nakładów do wysokości ich sfinansowania zostaje przeniesiona z konta 3 na ciężar konta 5. "Finansowanie inwestycji i remontów kapitalnych". Szczegółowa ewidencja nakładów na inwestycje z podziałem na poszczególne tytuły bądź roboty inwestycyjne prowadzona jest w kartotece analitycznej.
4.
Remonty kapitalne.
Remonty kapitalne.
W ciężar konta 4 księguje się:
Ponadto na stronie Wn konta 4 księguje się koszty bankowe w korespondencji z kontem 9. "Rachunki bankowe, akredytywy i inne środki pieniężne".
Po zatwierdzeniu bilansu wartość zakończonych remontów kapitalnych spisuje się w ciężar konta 5. "Finansowanie inwestycji i remontów kapitalnych" do wysokości salda Ma tego konta w zakresie remontów kapitalnych.
Jednocześnie księguje się wartość remontu kapitalnego do wysokości dotychczasowego umorzenia remontowanego środka trwałego Wn 2. "Umorzenie środków trwałych", Ma 6. "Fundusz statutowy".
5.
Finansowanie inwestycji i remontów kapitalnych.
Finansowanie inwestycji i remontów kapitalnych.
Na stronie Ma konta 5 księgowane są:
Na stronie Wn konta 5 księguje się, po zatwierdzeniu bilansu, przeniesienie sfinansowanych nakładów w zakresie inwestycji w korespondencji z kontem 3, w zakresie remontów kapitalnych - z kontem 4.
W urządzeniach analitycznych do konta 5 uwidacznia się odrębnie finansowanie inwestycji limitowych z podziałem na składniki tytułów inwestycyjnych oraz fundusz na inwestycje pozalimitowe i fundusz na remonty kapitalne.
6.
Fundusz statutowy.
Fundusz statutowy.
Zwiększenie lub zmniejszenie własnych środków przedsiębiorstwa księgowane jest albo wprost na koncie funduszu statutowego (np. przyrost środków trwałych na skutek inwestycji lub nieodpłatnego przekazania, zmniejszenie na skutek zniszczenia itp.) albo też ujawnia się na koncie 6 dopiero po zakończeniu roku za pośrednictwem konta 7. "Środki oddane i otrzymane" lub 39. "Straty i zyski" (patrz uwagi do konta 7).
Konto funduszu statutowego koresponduje w zasadzie z następującymi kontami: 1. "Środki trwałe", 2. "Umorzenie środków trwałych", 7. "Środki oddane i otrzymane", 39. "Straty i zyski".
Na koncie 6 przeprowadza się również księgowania związane z likwidacją lub ewentualną sprzedażą środków trwałych przez obciążanie tego konta za wartość inwentarzową likwidowanego obiektu i za koszty likwidacji oraz przez uznawanie go - za aktywa uzyskane z likwidacji (Wn 24. "Materiały w magazynie", Wn 26. "Przedmioty nietrwałe" bądź - w przypadku sprzedaży części lub całości środka trwałego - Wn konto 16. "Inne należności i zobowiązania" lub odpowiednie konto finansowe (8, 9) oraz za sumę dotychczasowego umorzenia (Wn 2. "Umorzenie środków trwałych").
7.
Środki oddane i otrzymane.
Środki oddane i otrzymane.
W księgach roku następnego po zatwierdzeniu bilansu i po dokonaniu podziału zysku za rok ubiegły bądź po dokonaniu przelewów wyrównawczych dokonuje się przeniesienia salda zapisów dotyczących roku ubiegłego z konta 7 w ciężar lub na dobro konta 6. "Fundusz statutowy". Szczegółową ewidencję poszczególnych rodzajów środków oddanych i otrzymanych prowadzi się przy pomocy urządzeń analitycznych.
8.
Kasa.
Kasa.
9.
Rachunki bankowe, akredytywy i inne środki pieniężne.
Rachunki bankowe, akredytywy i inne środki pieniężne.
Ponadto na koncie tym księguje się operacje związane z akredytywami otwieranymi na podstawie umów na rzecz dostawców, a także wszelkie inne operacje środkami pieniężnymi (operacje bankowe określone przepisami szczegółowymi, operacje czekowe, czeki limitowane, środki pieniężne w drodze itp.).
Ewidencja każdego rachunku bankowego bądź każdego rodzaju środków pieniężnych prowadzona jest w odpowiednich urządzeniach analitycznych.
10.
Kredyty bankowe.
Kredyty bankowe.
Na dobro konta 10 księguje się sumy uzyskanych kredytów w korespondencji z kontem 9. "Rachunki bankowe, akredytywy i inne środki pieniężne" lub 12. "Dostawcy".
Spłata kredytów księgowana jest w ciężar konta 10 i na dobro konta 9 lub 5.
Ewidencję każdego rodzaju kredytów prowadzi się w urządzeniach analitycznych.
11.
Odbiorcy.
Odbiorcy.
W momencie zapłaty (awiza bankowego) konto 11 uznaje się w ciężar konta 9.
Na koncie 11 księguje się ponadto otrzymane od odbiorców zaliczki na poczet dostaw wyrobów lub usług w przypadkach, w których obowiązujące przepisy przewidują zaliczkowanie. Ewidencję szczegółową należności u odbiorców lub otrzymanych zaliczek prowadzi się przy pomocy odpowiednich urządzeń analitycznych.
12.
Dostawcy.
Dostawcy.
Strona Ma konta 12 koresponduje z tego tytułu z kontami: 3. "Inwestycje", 4. "Remonty kapitalne", 23. "Rozliczenie faktur i materiałów" lub z odpowiednim kontem kosztów.
W ciężar konta 12 księguje się spłatę zobowiązań w stosunku do dostawców bądź wypłatę zaliczek z zapisami przeciwstawnymi na koncie 9, 5 lub 10.
Ewidencję szczegółową zobowiązań bądź zaliczek prowadzi się przy pomocy odpowiednich urządzeń analitycznych.
13.
Dostawy nie fakturowane.
Dostawy nie fakturowane.
Na początku następnego miesiąca sumę nie fakturowanych dostaw materiałowych przenosi się na konto 23.
14.
Pracownicy za płace.
Pracownicy za płace.
15.
Pracownicy za sumy do rozliczenia.
Pracownicy za sumy do rozliczenia.
Uznanie konta 15 następuje za rozliczone wydatki w korespondencji z odpowiednimi kontami kosztów lub materiałów.
16.
Inne należności i zobowiązania.
Inne należności i zobowiązania.
Urządzenia analityczne do konta 16 powinny umożliwić ustalenie wysokości roszczeń spornych i innych należności oraz zobowiązań.
17.
Roszczenia z tytułu mank, ubytków i strat.
Roszczenia z tytułu mank, ubytków i strat.
Manka i ubytki uznane w toku dochodzenia za nie zawinione odpisuje się z konta na podstawie protokołów i decyzji branżowej jednostki nadrzędnej w ciężar konta 30. "Koszty ogólne" bądź - o ile zostały spowodowane wypadkami losowymi - na konto 39. "Straty i zyski".
Konto 17 uznaje się ponadto za wpłatę lub potrącenie wartości ubytków i mank w korespondencji z kontami: 8. "Kasa", 9. "Rachunki bankowe, akredytywy i inne środki pieniężne" lub 14. "Pracownicy za płace".
Analitykę do konta 17 prowadzić należy w sposób umożliwiający ujęcie rozliczeń według osób odpowiedzialnych za stwierdzone ubytki, manka i straty, jak również - ustalenie mank, ubytków i strat nie zawinionych, a jeszcze nie spisanych na konta kosztów bądź na konto 39.
18.
Rozrachunki publiczno-prawne.
Rozrachunki publiczno-prawne.
W ciężar konta 18 księguje się spłatę wyżej wymienionych zobowiązań (Ma 9). Urządzenia analityczne do konta 18 powinny umożliwić rejestrację rozrachunków publicznoprawnych według poszczególnych osób bądź tytułów publiczno-prawnych.
19.
Rozrachunki wewnętrzno-branżowe.
Rozrachunki wewnętrzno-branżowe.
W bilansie zbiorczym organizacji lub przedsiębiorstwa salda konta 19 nie występują. Urządzenia analityczne do konta 19 powinny umożliwić rejestracją rozrachunków wewnętrzno-branżowych według poszczególnych rodzajów rozrachunków i według jednostek, z którymi prowadzone są rozrachunki.
20.
Rozliczenie amortyzacji.
Rozliczenie amortyzacji.
Powyższy zapis następuje równolegle do dokonanego uprzednio księgowania: Wn 6, Ma 2 lub 1.
Konto 20 obciąża się:
Do bilansu zamknięcia konto 20 wchodzi dwiema pozycjami: sumą wskazującą wysokość dokonanych przelewów i sumą wygospodarowanego funduszu amortyzacyjnego.
21.
Fundusze specjalne.
Fundusze specjalne.
Konto 21 uznaje się w ciągu roku sumami dokonywanych odpisów na fundusz zakładowy i fundusz popierania produkcji z odpadków w ciężar konta 7. "Środki oddane i otrzymane".
W przypadku otrzymania środków na cele specjalne konto 21 uznaje się w korespondencji z kontem 9. "Rachunki bankowe, akredytywy i inne środki pieniężne".
W ciężar funduszów księguje się wydatki na cele przewidziane funduszami bądź przekazanie części danego funduszu na inne cele. Ewidencja szczegółowa powinna umożliwiać kontrolę stanu poszczególnych funduszów i wydatków dokonywanych w ich ciężar.
22.
Rozliczenia międzyokresowe.
Rozliczenia międzyokresowe.
Na koncie tym księguje się poniesione w danym okresie nakłady (wydatki, które dopiero w przyszłych okresach zaliczy się w ciężar właściwego konta kosztów, np. nakłady na uruchomienie nowej produkcji, zapłacony z góry czynsz itp.), a także rezerwy tworzone - w ciężar kont kosztów - na przyszłe wydatki (np. rezerwy na urlopy, na deputaty, na remonty planowo-zapobiegawcze). Rezerwy tworzy się, o ile przewidziano je w planie gospodarczym przedsiębiorstwa.
W oparciu o odpowiednie urządzenia analityczne, umożliwiające oddzielne ujęcie poszczególnych kategorii rozliczeń międzyokresowych, należy nakłady przyszłych okresów w bilansie wykazywać w aktywach, rezerwy zaś - w pasywach, z tym jednak, że rezerwy, które w czasie ich rozliczenia wykazują saldo Wn, dołącza się do nakładów przyszłych okresów.
23.
Rozliczenie faktur i materiałów.
Rozliczenie faktur i materiałów.
Na stronie Wn konta 23 księguje się faktury za zakupione materiały i wszelkie koszty zakupu materiałów w korespondencji z kontami dostawców, banku, kasy, produkcji (transportu własnego) itd. Na stronie Ma konta 23 księguje się wartość w cenie ewidencyjnej materiałów przyjętych do magazynu w korespondencji z kontami 24 lub 26.
Wartość przyjętych materiałów, na które w ciągu okresu sprawozdawczego nie otrzymano faktury, przenosi się w końcu okresu z konta 23 na dobro konta 13. "Dostawy nie fakturowane".
Koszty zakupu materiałów zebrane na koncie 23 przenosi się w końcu okresu, w części przypadającej na wydane z magazynu materiały, w ciężar odpowiednich kont kosztów.
Odchylenia zebrane na koncie 23, a powstałe na skutek wprowadzenia na konta zapasowe materiałów według wyceny wewnętrznej, są również w końcu okresu przenoszone z konta 23 na odpowiednie konta kosztów w części przypadającej na wydane z magazynu materiały. Pozostałe saldo konta 23 wyraża wartość materiałów zakupionych, lecz jeszcze nie otrzymanych, koszty zakupu materiałów w drodze oraz koszty zakupu i różnice wyceny wewnętrznej przypadające na remanent materiałów.
Saldo to wykazywane jest w sprawozdawczości w następujących pozycjach analitycznych: "Materiały w drodze", "Koszty zakupu materiałów", "Różnice wyceny wewnętrznej materiałów" bądź "Odchylenia od cen planowych".
W przypadku gdy przedsiębiorstwo zostanie zobowiązane do ewidencji materiałów po cenach planowych, konto 23 uznaje się za zakupione materiały po cenach planowych, odchylenia zaś od cen planowych podobnie jak odchylenia od wyceny wewnętrznej przenosi się okresowo na odpowiednie konta kosztów.
24.
Materiały w magazynie.
Materiały w magazynie.
Na koncie tym ewidencjonuje się również materiały zakupione z przeznaczeniem na inwestycje i remonty kapitalne wykonywane sposobem gospodarczym. Przychód materiałów do magazynu księgowany jest w ciężar konta 24 zasadniczo w korespondencji z kontami: 23 "Rozliczenie faktur i materiałów", 25. "Materiały w przerobie" oraz z kontem 28. "Produkcja" i 32. "Gospodarka nieprzemysłowa".
Materiały wydane do zużycia w przedsiębiorstwie księguje się w ciężar kont kosztów bądź konta inwestycji lub remontów kapitalnych.
W przypadku sprzedaży materiałów wartość ich przenosi się na konto 38. "Sprzedaż".
Materiały wysłane, lecz nie sprzedane, wykazuje się w bilansie na koncie 36. "Towary wysłane i usługi wykonane".
25.
Materiały w przerobie.
Materiały w przerobie.
Konto 25 obciąża się wartością wydanych do przerobu obcego materiałów oraz kosztami przerobu i przewozu w obu kierunkach. Przychód materiałów przerobionych księguje się na dobro konta 25 i w ciężar konta 24 lub 26.
26.
Przedmioty nietrwałe.
Przedmioty nietrwałe.
Należą tu przede wszystkim narzędzia, odzież specjalna (bez wzglądu na wartość), drobny inwentarz biurowy i magazynowy itp. Na dobro konta 26 księguje się odpisy z tytułu zużycia przedmiotów - w ciężar odpowiednich kont kosztów:
W urządzeniach analitycznych do konta 26 należy uwidocznić odrębnie:
27.
Płace.
Płace.
Konto 27 obciąża się w zasadzie na dobro konta 14. "Pracownicy za płace" bądź 16. "Inne należności i zobowiązania", uznaje zaś w ciężar właściwych kont kosztów, inwestycji itd. bądź w ciężar konta 22. "Rozliczenia międzyokresowe".
Konto 27 nie wykazuje salda na koniec okresu.
28.
Produkcja.
Produkcja.
Koszty produkcji wydziałów podstawowych ujmuje się w ten sposób, że koszty bezpośrednie przechodzą na konto 28 wprost z konta materiałów, płac itd., natomiast koszty ogólne (wydziałowe, ogólnofabryczne) przenosi się na konto 28 z konta 30, gdzie je pierwotnie zgrupowano. Ponadto w ciężar konta 28 księguje się ostateczną stratę na brakach zapisem przeciwstawnym na koncie 31. Koszty produkcji wydziałów pomocniczych gromadzone są od razu w całości na koncie 28; jedynie w przypadku wykonywania w tych wydziałach wyrobów lub usług zaliczanych do produkcji towarowej koszty ogólnofabryczne, przypadające na te wyroby lub usługi, przenosi się na konto 28 z konta 30.
W odpowiednich urządzeniach analitycznych do konta 28 ująć należy odrębnie - w pierwszym rzędzie - produkcję wydziałów podstawowych i produkcję wydziałów pomocniczych.
Z kolei w ramach obu tych grup stosuje się w razie potrzeby dalszy podział:
Koszt własny wyrobów wyprodukowanych na własne potrzeby i usług wewnętrznych wydziałów pomocniczych przenosi się ze strony Ma konta 28 w ciężar kont: 30. "Koszty ogólne" (za usługi wewnętrzne), 24. "Materiały w magazynie" lub 26. "Przedmioty nietrwałe" (za materiały, narzędzia itp. wytworzone we własnym zakresie na użytek wewnętrzny).
Koszt własny braków nienaprawialnych przenosi się ze strony Ma konta 28 w ciężar konta 31. "Braki".
Wyroby gotowe zaliczane do produkcji towarowej księguje się w miarę przyjmowania do magazynu w wysokości planowanego fabrycznego kosztu własnego na dobro konta 28 i w ciężar konta 33. Odchylenia między kosztem planowanym a rzeczywistym wyrobów gotowych przenosi się na końcu okresu z konta 28 również na konto 33, gdzie grupuje się je w analityce na oddzielnej karcie.
Usługi zaliczane do produkcji towarowej księguje się w końcu okresu w wysokości rzeczywistego fabrycznego kosztu własnego na dobro konta 28 i w ciężar konta 38 bądź 36.
Produkcja w toku pozostaje na koncie 28 i wykazywana jest w bilansie.
29.
Koszty bezpieczeństwa i higieny pracy.
Koszty bezpieczeństwa i higieny pracy.
Instrukcje te stanowią jednocześnie podstawę do budowy analityki dla konta 29.
Nakłady gromadzone na koncie 29 ulegają przy końcu okresu sprawozdawczego jednorazowemu rozliczeniu i przeniesieniu w zasadzie w ciężar kont 28. "Produkcja" i 30. "Koszty ogólne".
30.
Koszty ogólne.
Koszty ogólne.
W urządzeniach analitycznych do tego konta każdą z tych dwu grup ujmuje się oddzielnie.
Poza tym dla kosztów wydziałowych stosuje się ewidencję analityczną uwzględniającą podział kosztów na poszczególne wydziały, a w ramach wydziałów - na pozycje kosztów, obowiązujące przy sprawozdawczości i planowaniu.
Podział na pozycje sprawozdawcze stosuje się również przy kosztach ogólnofabrycznych, przy czym pozycje szczegółowe tych kosztów ujmuje się w zasadzie w 4 grupach.
Poniżej podaje się przykładowy wykaz pozycji sprawozdawczych kosztów:
1. Płace i ubezpieczenia społeczne,
2. Bezpieczeństwo i higiena pracy,
3. Amortyzacja środków trwałych,
4. Utrzymanie i remont bieżący środków trwałych,
5. Zużycie i konserwacja przedmiotów nietrwałych,
6. Transport wewnętrzno-fabryczny,
7. Racjonalizacja, wynalazczość,
8. Straty spowodowane przestojami,
9. Pozostałe koszty wydziałowe;
I. Koszty administracyjno-gospodarcze:
1. Płace i ubezpieczenia społeczne,
2. Delegacje, przejazdy, przeniesienia,
3. Transport osobowy własnymi środkami,
4. Koszty biurowe,
5. Amortyzacja, utrzymanie i remont bieżący budynków i inwentarza administracyjno-gospodarczego,
6. Pozostałe koszty administracyjno-gospodarcze;
II. Koszty ogólnoprodukcyjne:
7. Amortyzacja, utrzymanie i remont bieżący środków trwałych i przedmiotów nietrwałych o charakterze ogólnoprodukcyjnym,
8. Bezpieczeństwo i higiena pracy,
9. Uzupełnianie i szkolenie kadr,
10. Nakłady finansowe,
11. Racjonalizacja i wynalazczość o znaczeniu ogólnofabrycznym,
12. Premie za oszczędność energii i paliwa z potrąceniem ściąganych kar,
13. Pozostałe koszty ogólnoprodukcyjne;
III. Koszty wydzielonego zarządu (narzut na utrzymanie jednostek nadrzędnych);
IV. Koszty nieprodukcyjne:
14. Kary, grzywny i odszkodowania,
15. Ubytki i manka,
16. Straty spowodowane przestojami,
17. Inne koszty nieprodukcyjne.
Koszty ogólne z rozróżnieniem kosztów wydziałowych i ogólnofabrycznych przenosi się ze strony Ma konta 30 w ciężar konta 28.
W jednostkach nadrzędnych utrzymywanych z narzutów na koszty podległych zakładów w ciężar konta 20 księgowane są wszelkie nakłady związane z utrzymaniem danej jednostki, na dobro zaś konta 30 księgowane są w korespondencji z kontem 19 narzuty należne od podległych jednostek. W jednostkach nadrzędnych koszty, księgowane w ciężar konta 30, grupuje się w analityce następująco:
Należy dążyć do tego, aby pozycje analityczne kosztów ograniczały się do ilości niezbędnej dla potrzeb kontroli wykonania planu kosztów i sprawozdawczości.
31.
Braki.
Braki.
Konto 31 uznaje się w ciężar konta 24. "Materiały w magazynie" - za uzyskany złom, w pozostałej zaś części, stanowiącej ostateczną stratę na brakach - w ciężar konta 28. "Produkcja".
32.
Gospodarka nieprzemysłowa.
Gospodarka nieprzemysłowa.
W razie występowania kilku odmian tego rodzaju gospodarki konto 32 wymaga prowadzenia odpowiedniej analityki. Efektem działalności gospodarki nieprzemysłowej mogą być zarówno produkty materialne (np. zboże, warzywa, owoce), jak i usługi o charakterze nieprodukcyjnym (np. usługi mieszkaniowo-komunalne, transportowe).
Remanenty robót bądź produkcji nieprzemysłowej w toku pozostają na koncie 32 i wykazywane są w bilansie.
Wynik gospodarki nieprzemysłowej przenosi się na konto 39. "Straty i zyski".
33.
Wyroby gotowe.
Wyroby gotowe.
Przychód wyrobów do magazynu księgowany jest bieżąco w koszcie planowanym w ciężar konta 33 z zapisem przeciwstawnym na koncie 28. "Produkcja"; w końcu okresu sprawozdawczego na konto 33 przenosi się z konta 28 odchylenia od kosztów planowanych. Rozchód wyrobów gotowych księguje się na dobro konta 33 i w ciężar konta 38. "Sprzedaż" lub konta 36. "Towary wysłane i usługi wykonane".
Odchylenia dotyczące remanentu wyrobów gotowych w magazynie oraz wysłanych wyrobów pozostają na koncie 33, z tym że w bilansach część dotyczącą wyrobów wysłanych wykazuje się łącznie z saldem konta 36.
Odchylenia dotyczące wyrobów sprzedanych przenosi się z oddzielnym zapisem z konta 33 na konto 38.
34.
Towary w sieci handlowej.
Towary w sieci handlowej.
Konto 34 obciąża się:
Konto 34 uznaje się za towary sprzedane w ciężar konta 38 za wartość w cenie zbytu oraz w ciężar konta 35 za różnicę między ceną zbytu a ceną ewidencyjną towarów sprzedanych. Na dobro konta 34 księguje się ponadto manka i ubytki stwierdzone przy inwentaryzacji, obciążając konto 17 za ich wartość w cenie zbytu, a konto 35 - za różnicę między ceną zbytu a ceną ewidencyjną.
35.
Odchylenia od cen ewidencyjnych towarów.
Odchylenia od cen ewidencyjnych towarów.
Konto 35 uznaje się za różnicę pomiędzy ceną ewidencyjną a ceną zbytu zaprzychodowanych towarów w korespondencji z kontem 34. Obciąża się konto 35 na dobro konta 34 za różnicę między ceną zbytu a ceną ewidencyjną towarów sprzedanych oraz stwierdzonych mank i ubytków.
36.
Towary wysłane i usługi wykonane.
Towary wysłane i usługi wykonane.
Wartość produkcji towarowej świadczonej na cele inwestycji, remontów kapitalnych i gospodarki nieprzemysłowej nie podlega ewidencji na tym koncie, ponieważ sprzedaż jej następuje w chwili przekazania.
Konto 36 obciąża się w końcu okresu sprawozdawczego:
Konto 36 uznaje się za planowany koszt własny sprzedanych w danym okresie, a uprzednio wysłanych towarów bądź wykonanych usług w ciężar konta 38.
Odchylenia dotyczące tych towarów bądź usług spisuje się w ciężar konta 38 z konta 33.
37.
Podatek obrotowy, podatek od operacji nietowarowych i koszty związane ze sprzedażą.
Podatek obrotowy, podatek od operacji nietowarowych i koszty związane ze sprzedażą.
Sumy zebrane na koncie 37 przenosi się w końcu roku na konto 38. "Sprzedaż".
W analityce do konta 37 należy ujmować odrębnie przynajmniej podatek obrotowy lub od operacji nietowarowych oraz poszczególne grupy kosztów związanych ze sprzedażą, jak koszty transportu, ekspedycji itd. W ramach tego podziału należy prowadzić oddzielnie ewidencję kosztów sprzedaży towarów z własnej sieci handlowej i wyrobów gotowych.
38.
Sprzedaż.
Sprzedaż.
W ciężar konta 38 przenosi się fabryczny koszt własny sprzedanych wyrobów, usług, towarów oraz wartość materiałów odstępowanych odpłatnie względnie sprzedanych wraz z wyrobami (opakowania).
Fabryczny koszt własny sprzedanych wyrobów i usług księgowany jest w dwóch pozycjach:
W końcu roku w ciężar konta 38 przeksięgowuje się z konta 37 sumę podatku obrotowego i od operacji nietowarowych oraz koszty związane ze sprzedażą.
Na dobro konta 38 księguje się:
39.
Straty i zyski.
Straty i zyski.
W ciągu roku sprawozdawczego na koncie 39 księguje się (zapisy typowe):
W końcu roku przenosi się na konto 39 wynik na gospodarce nieprzemysłowej (z konta 32) oraz zysk (strata) na sprzedaży wyrobów, usług, materiałów i towarów (z konta 38).
Ostateczne saldo konta 39 wykazywane jest w bilansie, a po jego zatwierdzeniu i dokonaniu podziału zysku (pokrycia strat) - podlega przeksięgowaniu w księgach nowego roku na konto 6. "Fundusz statutowy".
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »