Postępowanie ze zwierzętami rzeźnymi w obrocie.

Monitor Polski

M.P.1952.A-93.1447

Akt utracił moc

Wersja od: 11 listopada 1952 r.

ZARZĄDZENIE

MINISTRA PRZEMYSŁU MIĘSNEGO I MLECZARSKIEGO ORAZ PREZESA CENTRALNEGO URZĘDU SKUPU I KONTRAKTACJI

z dnia 23 października 1952 r.

w sprawie postępowania ze zwierzętami rzeźnymi w obrocie.

Na podstawie art. 4 ust. 1 i 3 pkt 1 ustawy z dnia 10 lutego 1949 r. o obrocie zwierzętami gospodarskimi i produktami uboju oraz o ich przetwórstwie (Dz. U. Nr 21, poz. 135) zarządza się, co następuje:

§ 1. Za zwierzęta rzeźne w rozumieniu niniejszego zarządzenia uważa się zwierzęta gospodarskie jak: trzoda chlewna, prosięta, bydło, cielęta, konie, owce i kozy, których ubój nie jest zakazany przepisami o ochronie hodowli.

§  2.

1. Przepisy zarządzenia regulują zasady, na jakich powinny się odbywać gromadzenie, transport i żywienie zwierząt rzeźnych w obrocie. Przez pojęcie "transport" rozumie się załadowanie, przewożenie, wyładowanie, przeładowanie oraz przepęd.

2. Przepisy art. 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 1932 r. Nr 42, poz. 417) mają odpowiednie zastosowanie.

§ 3. Zwierzęta rzeźne powinny być należycie pielęgnowane, żywione, pojone i znajdować się pod stałą opieką dozorcy wyznaczonego przez dostawcę, nadawcę lub odbiorcę.

§ 4. Zwierzęta rzeźne należy dostarczać do miejsca ich odbioru możliwie czyste, nie przekarmione, bez zadrapań i uszkodzeń mechanicznych skóry, a świnie bez drutu w ryjach.

§  5.

1. Miejsce gromadzenia zwierząt rzeźnych oraz środki transportu powinny być urządzone w sposób zapewniający wypełnienie warunków określonych w §§ 3 i 4.

2. W pomieszczeniach przeznaczonych do gromadzenia zwierząt, w środkach transportu i w urządzeniach technicznych używanych w obrocie zwierzętami nie mogą znajdować się wystające na zewnątrz ostre przedmioty (druty, gwoździe sterczące, deski z drzazgami), a ogrodzenia nie mogą być wykonane z drutu kolczastego.

3. Miejsca gromadzenia zwierząt powinny posiadać dostateczną powierzchnię, oświetlenie, wentylację i temperaturę, a ponadto powinny być ogrodzone, osłonięte od wiatru, zacienione, suche, zabezpieczone przed opadami oraz zaopatrzone w urządzenia do karmienia i pojenia zwierząt.

4. Rampy załadowcze ł wyładowcze oraz wagi powinny być zaopatrzone w poręcze boczne i posiadać powierzchnię szczelną, gładką, lecz nie śliską,

5. Środki transportu powinny być dostosowane do przewozu zwierząt i zabezpieczać je przed uszkodzeniami i działaniem ujemnych wpływów atmosferycznych.

§ 6. Przy gromadzeniu i transporcie zwierząt rzeźnych należy przestrzegać następujących zasad:

1)

zwierzęta rzeźne powinny mieć zapewnioną w pomieszczeniach i środkach transportu powierzchnię według następujących norm przestrzennych na 1 sztukę:

bydła dorosłego i koni średnich – 1,6 m²

cieląt, owiec i kóz – 0,4 m²

świń powyżej 150 kg – 0,6 m²

świń od 100 do 150 kg – 0,5 m²

świń od 80 do 100 kg – 0,4 m²

świń poniżej 80 kg – 0,3 m²

prosiąt, jagniąt – 0,25 m²

2)

zwierzęta jednego gatunku powinny być grupowane razem, jednakże bez mieszania sztuk dużych z małymi;

3)

sztuki złośliwe, samce, późne kastraty i grzejące się samice powinny być oddzielone od pozostałych zwierząt;

4)

zwierzęta duże, jak bydło i konie, nie mogą być gromadzone i przewożone luzem, lecz powinny być krótko uwiązane w sposób umożliwiający im położenie się;

5)

pętanie zwierząt jest niedozwolone;

6)

załadowywanie i wyładowywanie zwierząt powinno być dokonywane pojedynczo lub małymi grupami, przy użyciu ramp stałych lub ruchomych; prosięta i jagnięta należy wnosić na rękach;

7)

zwierzęta, które w czasie transportu zachorowały, z konieczności zostały poddane ubojowi lub padły, powinny być odładowane przez służbę P.K.P. na koszt nadawcy na najbliższym punkcie odładowczym;

8)

zwierzęta, dotknięte chorobą zaraźliwą lub podejrzane o taką chorobę, powinny być przetrzymywane w oddzielnych pomieszczeniach, wyłączających zetknięcie się tych zwierząt ze zwierzętami zdrowymi; transport tych zwierząt – zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 9 stycznia 1928 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 sierpnia 1927 r o zwalczaniu zaraźliwych chorób zwierzęcych (Dz. U. Nr 19, poz. 167 z późniejszymi zmianami) – może odbywać się jedynie za zezwoleniem prezydium powiatowej rady narodowej;

9)

pomieszczenia przeznaczone do gromadzenia zwierząt oraz urządzenia techniczne używane w obrocie zwierzętami, jak środki transportu, rampy, wagi itp., powinny być oczyszczane i odkażane stosownie do obowiązujących w tym zakresie przepisów sanitarno-weterynaryjnych.

§  7.

1. Zwierzęta chore, charłacze i zwierzęta, co do których istnieje obawa, iż transport wpłynie na nie w sposób wybitnie szkodliwy, oraz zwierzęta uciążliwe w transporcie należy pozostawić na miejscu.

2. Transport samic w pierwszych dziesięciu dniach po porodzie jest niedozwolony.

3. Prosiąt i jagniąt nie wolno przewozić w wagonach kratkowych.

§  8.

1. Z uwzględnieniem koniecznych odpoczynków zezwala się na przepęd zwierząt rzeźnych w ciągu doby na następujące odległości:

świnie ciężkie wagi powyżej 120 kg do 300 m

świnie lekkie wagi poniżej 120 kg do 500 m

cielęta do 500 m

owce do 5 km

bydło dorosłe i jałowizna do 5 km

konie do 15 km

2. Zwierzęta z trudem poruszające się z powodu znacznego stopnia utuczenia, słabe i chore należy do miejsca przeznaczenia przewozić.

3. Szybkość pędzenia powinna być dostosowana do normalnego chodu zwierzęcia.

4. Drogę przepędu należy wybierać miękką.

5. W lecie należy unikać przepędu w godzinach południowych, a w dni upalne stosować przepęd w nocy.

6. Śliska trasa przepędu powinna być posypana piaskiem, popiołem itp.

§ 9. Żywienie zwierząt w obrocie powinno się odbywać według następujących zasad:

1) zwierzęta należy karmić paszami zdrowymi; nie wolno dawać pasz stęchłych, spleśniałych, przewiędniętych czy też zaparzonych;

2) dzienną porcję karmy należy dawać sztukom dorosłym w dwóch, a młodzieży w trzech dawkach;

3) poić należy zwierzęta rzeźne czystą wodą – w zimie wystałą, raz dziennie, a w lecie przynajmniej dwa razy dziennie do woli;

4) zabrania się przekarmiania zwierząt oraz stosowania zabiegów, powodujących picie nadmiernej ilości wody;

5) zwierzęta przeznaczone do transportu powinny być nakarmione na 3–4 godziny przed drogą.

§  10.

1. Zezwala się na nie karmienie zwierząt w czasie transportu trwającego krócej niż 24 godziny. Przepis powyższy nie ma zastosowania przy transporcie cieląt, jagniąt i prosiąt.

2. Zwierzęta nie karmione w czasie transportu (ust. 1) należy poić.

§  11.

1. Zwierzętom rzeźnym należy zapewnić przed ubojem odpoczynek, który powinien trwać minimum 12 godzin.

2. Przepis ust. 1 nie dotyczy cieląt i prosiąt, które powinny być poddane ubojowi w ciągu 12 godzin od wyładunku.

3. Zwierzęta rzeźne powinny być przed ubojem poddane głodzeniu przez okres nie krótszy niż 12 godzin i nie dłuższy niż 18 godzin.

4. W czasie głodzenia zwierzęta powinny być pojone, przy czym ostatnie pojenie powinno być dokonane nie później niż na 5 godzin przed ubojem.

§  12.

1. Ustala się następujące normy paszy dla poszczególnych rodzajów zwierząt dla jednej sztuki na dobę:

1) w transporcie oraz przy gromadzeniu przez czas nie dłuższy niż dwie doby:

dla koni – 8 kg siana,

dla bydła dorosłego – 6–8 kg siana ewentualnie słomy jarej,

dla jałowizny – 3 kg siana,

dla owiec i kóz – 1 kg siana,

dla świń – 1,5 kg śruty jęczmiennej lub otrąb pszennych albo 2–3 kg surowych ziemniaków lub 4–5 kg siekanych (szarpanych) baraków surowych,

dla cieląt – poidło z 0,5 kg otrąb pszennych lub mąki i 5 l wody,

dla prosiąt – papka o składzie: 0,5 kg razówki pszenno-jęczmiennej + woda albo 0,5 kg razówki pszenno-owsianej + woda, albo 0,5–0,7 kg otrąb pszennych + 1 kg mleka, albo 0,5–0,7 kg śruty kukurydzianej + 1 kg mleka;

2) przy przetrzymywaniu zwierząt rzeźnych przez dłuższy czas niż dwie doby zwierzęta należy żywić według norm stosowanych dla zwierząt użytkowych (zwierzęta powinny wykazać przyrost wagi);

3) przy przetrzymywaniu zwierząt w rzeźniach przez czas nie dłuższy niż dwie doby norma paszowa dzienna wynosi:

dla bydła dorosłego i koni – 5–6 kg siana,

dla jałowizny – 2–3 kg siana,

dla cieląt – 2 l mleka odtłuszczonego w stanie ciepłym lub 0,25 kg mąki pszennej w 2 l wody o temp.+40°C,

dla owiec i kóz – 1–2 kg siana,

dla świń – 1–1,5 kg otrąb lub śruty w 2–5 l wody o temperaturze +40°C,

dla prosiąt – jak w pkt 1.

W razie konieczności przetrzymywania zwierząt rzeźnych w rzeźniach dłużej niż dwie doby normy żywienia należy podwyższyć o 50% i karmić zwierzęta dwa razy na dobę.

2. Podane w ust. 1 pasze mogą być zastępowane innymi paszami, jednak przy zachowaniu stosunku pasz objętościowych do treściwych i takiej samej wartości odżywczej.

§  13.

1. Ustala się następujące minimalne normy ściółki na dobę dla jednej sztuki poszczególnych rodzajów zwierząt:

	w okresie letnim	w okresie zimowym
dla bydła i koni	1 kg słomy	2 kg słomy
dla jałowizny	0	5 kg słomy	1 kg słomy
dla cieląt, owiec, kóz	0	25 kg słomy	0	5 kg słomy
dla świń dorosłych i prosiąt	0	25 kg słomy	0	5 kg słomy

Ściółkę dla bydła, koni, jałowizny, cieląt, owiec i kóz należy podawać po ich nakarmieniu, a dla świń i prosiąt przed wpędzeniem ich do chlewów.

2. Słoma może być zastąpiona piaskiem, trocinami lub torfem w takiej ilości, aby na podłodze powstała warstwa grubości co najmniej 10 cm.

3. Używanie słomy i torfu w okresie od 1 kwietnia do 31 października w wagonach kratkowych oraz w wagonach, których drzwi pozostają otwarte w czasie przewozu zwierząt, jest niedozwolone.

4. Przepis ust. 2 nie ma zastosowania przy transporcie i gromadzeniu prosiąt i jagniąt.

§ 14. Zarządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.