§ 2. - Obrót spirytusem i skażanie spirytusu.

Monitor Polski

M.P.1955.29.280

Akt utracił moc

Wersja od: 31 marca 1955 r.

§  2.

1. Skażenie spirytusu polega na dodaniu domieszek, zmieniających jego smak, zapach i ewentualnie zabarwienie w taki sposób, aby bez zmiany swych innych istotnych właściwości spirytus stał się niezdatny do spożycia. W uzasadnionych przypadkach Minister Przemysłu Rolnego i Spożywczego w porozumieniu z Ministrem Zdrowia może zezwolić na skażenie spirytusu w taki sposób, aby stał się niezdatny do spożycia, pomimo że nie nastąpi jednocześnie zmiana smaku, zapachu lub zabarwienia.

2. Skażenie spirytusu powinno być dokonywane pod nadzorom komisji, której skład i tryb postępowania ustala minister sprawujący nadzór nad działalnością gospodarczą jednostki, w której skażenia się dokonuje, w porozumieniu z Ministrem Przemysłu Rolnego i Spożywczego.

3. Skażenie spirytusu w zakładzie nabywcy następować powinno niezwłocznie po zdjęciu zabezpieczeń z naczyń zawierających spirytus i po ustaleniu jego ilości.

4. Ze skażonego spirytusu pobiera się próbki, które po zabezpieczeniu przez komisję powinny być przechowywane w miejscu skażenia spirytusu przez okres 3 miesięcy.

5. W razie skażenia jednorazowo większej ilości spirytusu niż 200 l próbka obejmować powinna ¹/₂ l, chyba że spirytus skażony zastaje na cele perfumeryjno-kosmetyczne. Przy skażeniu spirytusu na cele perfumeryjno-kosmetyczne lub jeżeli ilość skażonego spirytusu jest mniejsza niż 200 l próbkę należy pobrać w ilości określonej przez komisję sprawującą nadzór nad skażeniem, jednak w ilości nie mniejszej niż 0,05 l.