Niepobieranie od jednostek budżetowych odsetek za zwłokę od zaległości w zobowiązaniach podatkowych oraz odpowiedzialność za prawidłowe i terminowe uiszczanie zobowiązań podatkowych.

Monitor Polski

M.P.1952.A-61.934

Akt nienormatywny

Wersja od: 18 lipca 1952 r.

OKÓLNIK

MINISTRA FINANSÓW

z dnia 27 czerwca 1952 r.

w sprawie niepobierania od jednostek budżetowych odsetek za zwłokę od zaległości w zobowiązaniach podatkowych oraz w sprawie odpowiedzialności za prawidłowe i terminowe uiszczanie zobowiązań podatkowych.

Na podstawie art. 2 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 dekretu z dnia 16 maja 1946 r. o postępowaniu podatkowym (Dz. U. R. P. z 1950 r. Nr 56, poz. 506) wyjaśnia się, co następuje:

1) w myśl art. 13 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. R. P. Nr 49, poz. 452) odsetki za zwłokę pobiera się od zaległości należnych od podatników (płatników) gospodarki uspołecznionej, a dodatek za zwłokę – od podatników (płatników) gospodarki nie uspołecznionej; brak więc podstawy prawnej do pobierania odsetek za zwłokę lub dodatku za zwłokę od zaległości w zobowiązaniach podatkowych władz, urzędów, instytucji i zakładów państwowych, których dochody i wydatki brutto są objęte budżetem Państwa;

2) w myśl § 8 pkt 6 w związku z § 4 uchwały Nr 112 Rady Ministrów z dnia 21 lutego 1951 r. w sprawie praw i obowiązków głównych (starszych) księgowych jednostek budżetowych (Monitor Polski Nr A-18, poz. 234) główny księgowy jest odpowiedzialny za prawidłowe i terminowe obliczanie oraz uiszczanie podatków i opłat publicznych, należnych od jednostki budżetowej lub potrącanych z wynagrodzeń jej pracowników; w myśl § 4 tej uchwały odpowiedzialność ta może dotyczyć także innych osób, a w szczególności np. pracowników działu kierowanego przez głównego księgowego;

3) odpowiedzialność głównego księgowego i innych osób za nieprawidłowe obliczenie lub nieterminowe wpłacenie podatków nie powoduje nałożenia kary grzywny, przewidzianej w art. 135¹ prawa karnego skarbowego w brzmieniu ustalonym w art. 40 dekretu o zobowiązaniach podatkowych, jeżeli osoby te są przedstawicielami (pracownikami) władzy państwowej i odpowiadają za swe przewinienia dyscyplinarnie. Powołany wyżej przepis art. 135¹ p.k.s. stosuje się więc do osób nie będących przedstawicielami (pracownikami) władz państwowych, czyli stosuje się między innymi do pracowników tych jednostek, które nie są władzami państwowymi, oraz do tych przedstawicieli (pracowników) władz państwowych, których stosunek pracy jest prywatnoprawny.