Egipt-Polska. Umowa o współpracy w dziedzinie turystyki. Kair.2011.06.15.

Monitor Polski

M.P.2012.403

Akt obowiązujący
Wersja od: 24 sierpnia 2011 r.

UMOWA
między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Arabskiej Republiki Egiptu o współpracy w dziedzinie turystyki,
sporządzona w Kairze dnia 15 czerwca 2011 r.

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej i Rząd Arabskiej Republiki Egiptu, zwane dalej "Stronami";

Świadome znaczenia turystyki dla rozwoju gospodarczego i społecznego;

Pragnąc przyczyniać się do dalszego rozwijania przyjaznych stosunków między państwami Stron;

Uzgodniły, co następuje:

Strony będą rozwijały współpracę w dziedzinie turystyki na zasadach równości, wzajemnych korzyści i zgodnie z prawem obowiązującym w państwach Stron.

Strony będą popierać nawiązywanie i rozwój współpracy między polskimi i egipskimi przedsiębiorcami i organizacjami działającymi w dziedzinie turystyki.

Strony będą zachęcać do:

1)
wymiany materiałów informacyjnych, broszur, publikacji i danych statystycznych dotyczących turystyki;
2)
udziału w targach i festiwalach oraz wymiany wykazów imprez turystycznych, organizowanych w obu państwach;
3)
organizacji pobytów studyjnych dla przedstawicieli administracji turystycznej, dziennikarzy i przedstawicieli różnych środków masowego przekazu w celu zapoznania się z potencjałem turystycznym i kulturalnym w obu państwach;
4)
podejmowanie wspólnych przedsięwzięć w celu organizacji obsługi turystów, zwłaszcza w zakresie turystyki zdrowotnej i pobytów w uzdrowiskach.
1.
Strony będą sprzyjać wymianie informacji, ekspertów oraz organizowaniu szkoleń dla pracowników sektora turystyki w zakresie zarządzania obiektami hotelarskimi oraz innymi obiektami turystycznymi.
2.
Strony będą zachęcać do wymiany programów szkoleniowych i edukacyjnych, realizowanych przez wydziały turystyczne i hotelarskie szkół wyższych, instytuty, inne szkoły i ośrodki szkoleniowe w obu państwach.
3.
Strony podejmą działania w zakresie wprowadzenia możliwości wzajemnego zatrudniania specjalistów.
4.
Strony będą działać na rzecz zapewnienia ułatwień i pomocy dla przedstawicieli i rezydentów biur podróży drugiej Strony.

Strony będą sprzyjać wymianie informacji i ekspertów z zakresu inwestycji turystycznych, zagospodarowania turystycznego, zwłaszcza w obszarze turystyki zdrowotnej, warunków inwestowania oraz gwarancji dla inwestorów podejmujących inwestycje w zakresie turystyki w państwach Stron.

Strony będą popierać wymianę informacji na temat aktów prawnych regulujących działalność turystyczną, w szczególności dotyczących kategoryzacji obiektów hotelarskich, systemów kontroli jakości i działalności stowarzyszeń turystycznych.

Każda ze Stron będzie sprzyjać powstawaniu na terytorium swojego państwa ośrodków informacji turystycznej drugiej Strony,

Strony będą wymieniać informacje i dzielić się doświadczeniami związanymi z ich udziałem w pracach międzynarodowych organizacji turystycznych.

1.
Strony utworzą Komisję Wspólną, której zadaniem będzie zapewnienie należytego wykonania postanowień niniejszej Umowy oraz proponowanie rozwiązań problemów, które mogą powstać w toku jej realizacji.
2.
Komisja Wspólna składać się będzie z jednakowej liczby przedstawicieli Stron. Obrady prowadzić będzie przewodniczący delegacji z kraju przyjmującego.
3.
Komisja Wspólna spotykać się będzie w miarę potrzeb, na pisemny wniosek jednej ze Stron, na przemian w Rzeczypospolitej Polskiej i Arabskiej Republice Egiptu.
1.
Umowa niniejsza podlega przyjęciu zgodnie z prawem obowiązującym w państwach Stron, o czym Strony poinformują się wzajemnie w drodze wymiany not.
2.
Umowa wejdzie w życie z dniem otrzymania noty późniejszej.
1.
Umowa niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat. Ulega ona przedłużeniu na dalsze pięcioletnie okresy, o ile żadna ze Stron nie wypowie jej w drodze notyfikacji, najpóźniej na sześć miesięcy przed upływem danego okresu.
2.
Wypowiedzenie Umowy nie będzie miało wpływu na przedsięwzięcia rozpoczęte i realizowane zgodnie z Umową w czasie jej obowiązywania, aż do czasu ich zakończenia.

Sporządzono w Kairze, dnia 15 czerwca 2011 r., w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, arabskim i angielskim, przy czym wszystkie teksty posiadają jednakową moc.

W razie rozbieżności w interpretacji, tekst w języku angielskim będzie rozstrzygający.