Dyscyplina w zakresie działalności inwestycyjnej jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Pracy i Opieki Społecznej.

Monitor Polski

M.P.1952.A-1.28

Akt utracił moc

Wersja od: 1 listopada 1951 r.

ZARZĄDZENIE

MINISTRA PRACY I OPIEKI SPOŁECZNEJ

z dnia 1 listopada 1951 r.

w sprawie dyscypliny w zakresie działalności inwestycyjnej jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Pracy i Opieki Społecznej.

Na podstawie § 16 uchwały Nr 27 Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1951 r. w sprawie dyscypliny w zakresie działalności inwestycyjnej, objętej planami inwestycyjnymi, począwszy od planu inwestycyjnego na rok 1951 (Monitor Polski Nr A-8, poz. 124), zarządza się, co następuje:

§ 1. Podległe Ministrowi Pracy i Opieki Społecznej jednostki organizacyjne, objęte planami centralnymi, jak również objęte planami terenowymi wydziały pracy i pomocy społecznej prezydiów wojewódzkich rad narodowych i Prezydiów Rad Narodowych m. st. Warszawy i m. Łodzi oraz referaty pracy i pomocy społecznej prezydiów powiatowych rad narodowych, zobowiązane są ściśle stosować zasady dyscypliny rzeczowej i finansowej realizacji planów inwestycyjnych, a w szczególności zasady zawarte w uchwale Nr 27 Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1951 r. (Monitor Polski Nr A-8, poz. 124), instrukcji w sprawie finansowania i bankowej kontroli inwestycji objętych planem inwestycyjnym na 1951 r., wprowadzonej zarządzeniem Ministra Finansów z dnia 23 stycznia 1951 r. wraz z późniejszymi zmianami, oraz w niniejszym zarządzeniu.

§ 2. Naruszenie zasad dyscypliny inwestycyjnej stanowi w szczególności:

1) świadome obniżanie wartości kosztorysowej inwestycji wprowadzonej do planu;

2) angażowanie środków inwestycyjnych na roboty, usługi lub dostawy niezgodnie z rzeczowym programem planu inwestycyjnego lub ponad limit finansowy właściwego tytułu;

3) zlecanie wykonania dokumentacji technicznej bez zatwierdzonego założenia projektu;

4) dokonywanie zamówień z późniejszym terminem dostaw, niż przewidziano w harmonogramie wykonania inwestycji;

5) dokonywanie zamówień bez określenia ceny dostawy na zasadzie cennika lub cen opartych na wstępnej kalkulacji, a gdy chodzi o import, na warunkach innych, niż to przewidują ogólne warunki dostaw towarów z importu;

6) rozpoczynanie robót, prowadzonych systemem gospodarczym, przed otwarciem wypłat, bez umowy lub bez zlecenia udzielonego na piśmie lub bez zapisu w dzienniku budowy, bez wyceny na podstawie kosztorysów lub bez stwierdzenia głównego (starszego) księgowego, że zlecenie posiada pełne pokrycie w ramach limitu finansowego inwestora;

7) wykonywanie robót w rozmiarach przekraczających program rzeczowy;

8) zaniedbanie obowiązku zawiadamiania inwestorów nadrzędnych o przewidywanym niewykorzystaniu środków inwestycyjnych;

9) zaniedbanie obowiązku bieżącego przesyłania do banków finansujących odpisów umów, zleceń i zamówień (w tym również dodatkowych), podlegających zapłacie ze środków inwestycyjnych;

10) nieterminowe przedkładanie bankowi finansującemu dokumentacji prawnej i technicznej, dokumentów ustalających wysokość zadań oszczędnościowych oraz dokumentów stwierdzających wykonanie tych zadań na etapie projektowania;

11) używanie zaliczek ze środków inwestycyjnych niezgodnie z celem, na który zostały wypłacone, oraz nieterminowe ich rozliczanie;

12) zaniedbywanie obowiązku terminowego sprawdzania faktur przedstawianych do zapłaty i dopuszczanie do zastępczego dysponowania przez banki środkami inwestycyjnymi;

13) zaniedbywanie obowiązujących terminów sprawdzania rachunków przejściowych i ostatecznych;

14) zaniedbywanie obowiązku dostarczania wykonawcy dokumentacji technicznej w terminie przewidzianym w umowie;

15) zaniedbywanie innych obowiązków wynikających z przepisów o dyscyplinie inwestycyjnej.

§ 3. Inwestor obowiązany jest do sprawdzania na miejscu budowy przez swoje organa faktur, wystawianych przez przedsiębiorstwa wykonawcze, i porównania, czy wyszczególnione w fakturach roboty zostały faktycznie wykonane. Wyrazem tej kontroli jest potwierdzenie na oryginale faktury lub sformułowanie zastrzeżeń.

§  4.

1. W przypadku stwierdzenia naruszenia dyscypliny inwestycyjnej decyzję o zastosowaniu sankcji podejmuje kierownik danej jednostki inwestycyjnej zgodnie z postanowieniem § 13 wymienionej w § 1 uchwały Nr 27 Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1951 r.

2. W stosunku do pracowników w jednostkach objętych planami terenowymi podejmuje decyzję na szczeblu:

a) inwestora bezpośredniego i głównego - prezydium powiatowej rady narodowej,

b) inwestora naczelnego - prezydium wojewódzkiej rady narodowej bądź Rad Narodowych m. st. Warszawy albo m. Łodzi.

3. W stosunku do pracowników w jednostkach centralnych sankcje stosuje Minister Pracy i Opieki Społecznej.

§ 5. W przypadku gdy naruszenie dyscypliny inwestycyjnej, będące wynikiem złej woli lub rażącego niedbalstwa, nosi znamiona czynu podlegającego ściganiu w myśl przepisów karnych, kierownictwo upoważnione do stosowania sankcji zobowiązane jest powiadomić o przestępstwie władze właściwe do ich ścigania.

Odpis zawiadomienia należy niezwłocznie przesłać do inwestora szczebla bezpośrednio wyższego oraz do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej (Departament Ogólny).

§  6.

1. Przy stosowaniu sankcji należy w każdym przypadku brać pod uwagę całokształt ujawnionych okoliczności i stopień winy pracownika.

2. Przed zastosowaniem sankcji należy dać obwinionemu pracownikowi możność złożenia wyjaśnień.

§ 7. O nałożonej karze należy zawiadomić pracownika na piśmie z podaniem motywów.

§ 8. Jednostka inwestycyjna, która zastosowała sankcję, obowiązana jest zawiadomić o tym jednostkę inwestycyjną wyższego szczebla, załączając odpis decyzji wraz z uzasadnieniem. Wykonanie sankcji wymienionych w § 12 ust. 1 lit. c i d powołanej w § 1 uchwały Rady Ministrów wymaga zatwierdzenia jednostki inwestycyjnej wyższego szczebla.

§  9.

1. Od decyzji wydanych w I instancji służy odwołanie do kierownika jednostki organizacyjnej szczebla bezpośrednio wyższego.

2. Odwołanie można wnieść w ciągu 7 dni od doręczenia decyzji za pośrednictwem kierownika jednostki, który wydał orzeczenie.

§  10.

1. Sankcja może być wykonana tylko na podstawie orzeczenia ostatecznego.

2. Orzeczenie wydane przez Ministra Pracy i Opieki Społecznej, orzeczenie wydane w drugiej instancji oraz orzeczenie, od którego nie złożono w terminie odwołania, są ostateczne.

§ 11. Zarządzenie obowiązuje z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 listopada 1951 r.